Delvina KËRLUKU
Agron Buxhaku u lind më 18 gusht të vitit 1957 në Dibër. Shkollën fillore dhe të mesme i mbaroi në vendlindje, studioi gjuhën angleze dhe tregtinë e jashtme. Ka titullin magjistër i marrëdhënieve ndërkombëtare, të cilën e kreu në Bruksel. Në vitin 2009 emërohet ambasador në Francë. Pastaj në UNESCO, anëtar i Bordit dhe nënkryetar i Asamblesë së Përgjithshme. Një kohë ishte në zyrën e nënkryetares të Senatit të Belgjikës si dhe në disa projekte të Bashkimit Evropian. Ai ka qenë pjesë e Këshillit Koordinues të Partive Shqiptare, ku më vonë bëhet një nga themeluesit e BDI-së. Ka kontribuar në UÇK. Ka negociuar me ndërkombëtarët për lirinë dhe të drejtat e shqiptarëve. Ka qenë dy herë deputet në Parlamentin e Maqedonisë. Ministër i Transportit dhe Lidhjeve. Momentalisht është drejtor i Qendrës për Menaxhim me Kriza në Shkup. Ka një vajzë nga martesa e parë, Fatmën dhe vajzë e djalë nga martesa e dytë me Merin.
KOHA: Z. Buxhaku keni qenë ambasador i Republikës së Maqedonisë në Republikën e Francës. Si nisi karriera juaj si ambasador dhe çfarë mësuat për këtë shtet me histori dhe kulturë të pasur?
BUXHAKU: Si çdo post që kam pasur deri tani, ashtu ndodhi edhe me postin ambasador – vendosi Komandanti Ali Ahmeti, të cilit qysh nga fillimi i pata thënë se do të shkoj kudo që ai të ketë nevojë, apo që e quan të arsyeshme për momentin. Në vitin 2009 vendosi të më emërojë ambasador dhe mirë e bëri, duke marrë parasysh se çfarë partneri në koalicion patëm dhe me çfarë kategori njerëzish do të kisha të bëj, që shkurt thënë nuk kanë të njëjtin “grup gjaku” me mua. Për me tepër, vendi ku me dërgoi, Franca, është një shtet me një histori të mahnitshme, me një popull që i ka dhënë kontribut shumë të madh njerëzimit, me kulturë të shquar nga e cila kam mësuar shumë. Kohëve të fundit Franca po përjeton një krizë të thellë – si shumica e shteteve perëndimore që po humbin primatin në botë dhe po përpiqen të ripozicionohen. Procesi është tejet i vështirë, por jo edhe i pamundur, duke marrë parasysh potencialin intelektual jashtëzakonisht të madh që posedon ky shtet. Si ambasador në UNESCO, mendoj që e kam arritur kulmin e karrierës sime, qoftë nga aspekti personal – më zgjodhën të udhëheq Komitetin Special të organizatës, Maqedonia për herë të parë u bë anëtare e Këshillit Ekzekutiv të UNESCO-s, ku isha anëtar i Bordit dhe nënkryetar i Asamblesë së Përgjithshme; qoftë nga ai kombëtar – me kontributin tim në procesin e anëtarësimit të Kosovës në UNESCO, për çka u nderova me Medaljen e Meritave nga Presidenti i Kosovës. Ndjehem shumë krenar sepse arrita, me lobim e argumentim, të shtoj numrin e shteteve që votuan pro Kosovës. Për pak vota nuk arritëm fitore (nevojiteshin 2/3), duhej edhe pak sforcim dhe organizim më të mirë, mirëpo, siç i thashë edhe ambasadores amerikane pas shpalljes të rezultateve : më mirë të humbasim në shoqëri me ju dhe skandinavët, sesa të fitojmë (Serbia e quajti fitore) në shoqëri të Koresë së Veriut dhe Kubës! Mendoj se ka gjasa reale për anëtarësim dhe është e mundur (në UNESCO Rusia nuk ka të drejtë vetoje), por nevojitet një qasje gjithëpërfshirëse (ndaj multilaterales), njëkohësisht individuale (me shtetet veç e veç), duke i analizuar – zbërthyer shkaqet e votës të tyre kundër dhe duke gjetur mënyrën më të përshtatshme për ta kthyer në votë pro.
KOHA: Jeni një nga themeluesit e BDI-së, subjekt ky që një kohë të gjatë është në pushtet. Cili ishte angazhimi Juaj për themelimin e kësaj partie?
BUXHAKU: Jam krenar për kontributin tim dhe ndihmesën që ia kam bërë Komandantit si zëdhënës, fillimisht i Këshillit Koordinues të Partive Shqiptare, me vonë i BDI. Isha një ndër përpiluesit e programit partiak dhe programeve zgjedhore; organizator dhe pjesëmarrës i takimeve me të huaj, porosita dhe organizova përpilimin e logos së partisë (atë që parapëlqeva unë nuk u bë), udhëzova për përpilimin e video-spotit të zgjedhjeve të para, isha një ndër negocuesit për formimin e qeverisë etj, etj. Për gjithë atë mund, shpërblimi më i madh për mua ishte shikimi plot gëzim, admirim dhe shprese njëkohësisht, i fëmijëve dhe të moshuarve në sheshin e Tetovës, në mbrëmje vonë, pas shpalljes të rezultateve të zgjedhjeve të para ku fituam bindshëm si UÇK-BDI, më 15 shtator 2002. Pas katrahurave të komunizmit dhe të tranzicionit, kisha besim dhe për mua ishin me rëndësi këto dy kategori; të tjerët, në mes, në të shumtën e rasteve (me përjashtime të pakta, fatkeqësisht) “gëzoheshin”, uronin dhe vepronin për interes.
KOHA: Gjatë konfliktit të vitit 2001, Ju keni qenë, të themi kushtimisht, pjesë e logjistikës se UÇK, përkatësisht keni pasur për detyrë që qarqeve ndërkombëtare t’ua prezantoni të vërtetën jo vetëm të Ushtrisë Çlirimtare Kombëtare, por edhe të pozitës shqiptare në Maqedoni. Si ka qenë kjo “luftë” e Juaj dhe a ishte e vështirë?
BUXHAKU: Si shqiptar i Maqedonisë, pas shpërthimit të konfliktit, e ndjeva si obligim moral të bëj diçka, të reagoj në mbrojtje të popullit tim, i cili bombardohej dhe vritej nga policia e qarqeve shoviniste të qeverisë së atëhershme dhe mercenarët ukrainas. Strukturat ilegale të Lëvizjes nuk i njihja, as Komandantin e UÇK-së tonë. Aktivitetet e mia fillestare në Bruksel (ku jetoja qysh nga viti 1991) me shokë të Kumanovës fillimisht, dhe më vonë me të tjerë nga gjithë rajoni me shumicë shqiptare, ishin spontane. Pak kohë më pas, praktikisht u inkuadrova në UÇK, duke organizuar demonstrata nëpër qytete evropiane, konferenca për shtyp, paraqitje të çështjes sonë në rrethet diplomatike të BE – së dhe NATO-s. Pata përparësinë që njihja gjuhët evropiane, si dhe shumë funksionarë, pasi që pata punuar një kohe në zyrën e nënkryetares së Senatit të Belgjikës si dhe në disa projekte të Bashkimit Evropian. Për të përmendur janë demonstratat në Goteborg dhe Luksemburg, ndërsa konferenca për shtyp që u organizuam gjatë takimit ministror të BE-së në Luksemburg pati jehonë të madhe. Duke i falënderuar edhe gazetës “Fakti” që botoi disa fotografi nga zonat e luftës, nga e cila më e dhimbshme ishte ajo e kufomës të Valbonës së vogël nga familja Zymberi e Sllupçanit, gazetarë të mediave më të rëndësishme botërore prezent në Luksemburg, u njohën me realitetin e luftës sonë. Fillimi ishte i vështirë, pasi që qarqe shoviniste serbe me shekuj veprojnë në Perëndim kundër shqiptareve në përgjithësi, por me kohë Evropa dhe bota e kuptuan realitetin që nuk janë terroristë ata që luftojnë për të drejtat e tyre dhe që nuk vranë gra e fëmijë, por janë ushtarë të gueriles më të suksesshme në historinë e re të konflikteve në botë.
KOHA: A mund të na e përshkruani takimin e parë me ish shefin e UÇK-së, përkatësisht kryetarin e BDI-së, z.Ali Ahmeti?
BUXHAKU: Në një ditë maji të vitit 2002 (nuk më kujtohet data e saktë) erdha nga Belgjika për të marrë një ushtar tonin të plagosur, për ta operuar dhe shëruar në Belgjikë, gjë që e kishim bërë në Bruksel në një nga klinikat më me zë. Natyrisht që shpreha dëshire për të takuar Komandantin, të cilin nuk e njihja më parë dhe me të cilin komunikimi deri atë ditë ishte indirekt. Arrita deri në Shipkovicë ku qëndronte Ali Ahmeti me njerëzit e UÇK-së. Megjithëqë isha në një moshë larg “tinejxheri” kur kemi hero dhe idhuj, prapëseprapë nuk arrija të fsheh emocionet dhe as vështrimin tim admirues ndaj heroit tim dhe të shqiptarëve të Maqedonisë, Komandantit Ali Ahmeti si dhe bashkëluftëtareve të tij, fotot e të cilëve i kisha vendosur në muret e zyrës sime. Admirimi në vete do të thotë edhe një distancë respekti doemos e ftohtë, mirëpo, Abazi (nofka e Ali Ahmetit nga ilegaliteti) arriti, për disa minuta, ta shkrin plotësisht akullin e takimit të parë dhe prej asaj mbrëmje deri më sot, te mua mbetet respekti i thellë për të, që materializohet në besim dhe besnikëri të verbët, por edhe buzëqeshja dhe gëzimi sa herë që takohemi, e sinqertë dhe vëllazërore. I madhi Mahatma Ghandi, në një rast kur e pyesin se sa është tradicional e sa bashkëkohës, thotë: “Në shtëpinë time unë i mbaj të hapura të katër dritaret, në të katërt anët e botës, mirëpo asnjë frymë e as furtunë nuk mund të më rrëmbejë, sepse i kam vendosur këmbët fortë në tokën time”. Nëse më lejohet ta karakterizoj veten time, do të kisha thënë se jam mjaft kozmopolit, i “evropianizuar” dhe i “shëtitur” (thënë dibrançe), mirëpo, vlerat tona më të mëdha, besën, besnikërinë dhe bujarinë, përpiqem t’i ruaj dhe kultivoj dhe janë pjesë e karakterit tim. Atë mbrëmje ia kam dhënë besën (në vete, pa ia shprehur) Ali Ahmetit, jam dhe mbetem besnik i tij, dhe i kam thënë se e ka “nijetin” e mirë. I kam thënë se do të qëndroj në Maqedoni aq sa ka nevojën për mua, me kusht që të mos merrem me politikë. Ai me tha se i nevojitem nja gjashtë muaj, për të më avancuar pastaj në nënkryetar partie, parlamenti, ministër… Fjalën e dhënë që do t’i qëndroj besnik doemos do e mbaja dhe detyrimisht u mora edhe me politikë, por qëndron edhe ajo që po ashtu i thashë se “valixhet i kam gati dhe nëse dëshpërohem në Ali Ahmetin, shtetësinë belge e kam dhe kthehem në Bruksel”.
KOHA: T’i kthehemi vendlindjes. Si ishte Dibra e fëmijërisë suaj?
BUXHAKU: Nostalgjia është një fenomen interesant: shfaqet në një moshë të caktuar për të kujtuar momente të së kaluarës me një ngrohtësi dhe idealizim që, sipas meje, nuk ka të bëjë edhe aq me objektin e nostalgjisë, por me vetë personin që e ndjen. Faktikisht, ne e përjetojmë fëmijërinë apo rininë tonë, dhe shumë momente që na kanë ndodhur atëherë apo vendndodhja e tyre lidhen me moshën tonë të asaj kohe, që do të thotë lumturi e shkaktuar dhe e shoqëruar nga pastërtia dhe çiltërsia e ndjenjave si dhe mos brengosjes që karakterizojnë ato mosha. Në një farë mënyre, ne idealizojmë dhe mitizojmë vendet dhe ngjarjet e së kaluarës, duke ripërjetuar momente të fëmijërisë apo rinisë së humbur. Në realitet, Dibra e fëmijërisë sime të hershme ishte një qytet thuajse i izoluar plotësisht, provincë e thellë, detyrimisht konservatore: nga njëra anë perdja e hekurt (siç e quajti Winston Churchill) e regjimit komunist të Enver Hoxhës që pamundësonte vizitën e më të afërmve – i kam nja 250 kushëri tej kufirit, ndërsa tezen që jetonte 30 km larg e njoha në moshë 33 vjeçare; nga ana tjetër rruga katastrofale për Shkup, ku nevojiteshin gjashtë orë e gjysmë për të arritur. Prapë se prapë, e kujtoj me mall, dhe nostalgji, borën mbi një metër që vështirësonte rrugëtimin tim për në shkollë prej gjysmë ore; vreshtin në Udovë ku shkoja për të vjelë rrush me Nënën dhe Hallat (babai dhe mixha nuk vinin, si puna e poezisë së Çajupit); dasmat e Budulecit (lagjen time) që i bënim bashkë të gjithë, burra e gra me muzikë gramafoni (ishim shumë përparimtare, familjet tona, e kemi fjalën për vitet 60-ta, kishin arritur emancipim gjinor relativisht herët – gruaja dibrane e para në Maqedoni hodhi ferexhenë, ndërsa ne të Budulecit kishim gramafona e televizorë shume më parë se të tjerët në qytet dhe më gjerë); Pëllumbi (sot në SHBA, ku janë edhe mbi 70 për qind të dibranëve të gjeneratës sime dhe pas meje), i cili këndonte aria operash nëpër mëhallë…
KOHA: A ju kujtohet dita e parë në shkollë, mësuesi i parë, shokët, shoqet..?
BUXHAKU: Me kujtohet shkolla fillore dhe disa momente të shkëputura, shokët e shoqet sigurisht, pasi që me të njëjtët bashkë mbaruam shkollën fillore dhe të mesme. Ishim gjithnjë në klasën me “1”, që do të thotë klasa e parë një, e pesta një, e para një në gjimnaz, ku zakonisht ishin nxënësit më të mirë dhe katër vitet e para kishim mësuesin më të mirë, zotëri Abdurahman Rusi – Lemcja. Në klasën e tretë, në mos gabohem, Mësuesi më bëri dhuratën më të mirë që më është bërë deri më sot (për hartimin më të mirë në shkollë): ma dhuroi librin e Marko Polos “Milioni”, me çka nxiti edhe më shumë dashurinë time për librat (i kam me mijëra sot në bibliotekën time, qoftë “hard copy”, qoftë digjitale), por edhe imagjinatën time dhe kureshtjen për botëra të largëta që i përshkruan venedikasi i famshëm – si rezultat, sot lëmi im më e preferuar është Antropologjia Kulturore, ndërsa libri që më së shumti e kam rilexuar është “The Interpretation of Cultures” (Interpretimi i Kulturave) i një ndër antropologëve më të famshëm botëror, amerikanit Clifford Geertz (Kliford Gerc).
KOHA: Kur kuptuat se kufiri ishte plaga më dhembshme e dibranëve?
BUXHAKU: Qysh nga fëmijëria e hershme nuk arrija ta kuptoj se përse gjyshja ime e dashur ishte e vetmuar, pa vëlla, motër, mixhë, hallë… Plagën më të dhembshme të dibranëve e kuptova me këtë moskuptim, sado paradoksale të duket! Shkakun e kuptova më vonë : serbet dhe fuqitë e mëdha na ndanë pas luftërave ballkanike dhe Konferencës së Londrës, kur përfundimisht vendosën kufijtë dhe Dibra, që nuk kishte asnjë serb, u nda si kompromis – qyteti mbeti në Serbi, ndërsa fshatrat në shtetin e ri shqiptar. Në vitin 1948, me prishjen e marrëdhënieve pas Rezolutës se Informbyrosë, u mbyll hermetikisht kufiri me Shqipërinë dhe Nana Goca (pseudonimi i gjyshes) mbet e vetme, pasi që e tërë familja e saj jetonin në Tiranë, të shpërngulur pas pastrimeve etnike që bëri Serbia më 1913 dhe më vonë në vazhdimësi.
KOHA: Dhe, një ditë vendosët të largoheni nga Dibra. Pse ndodhi ky largim?
BUXHAKU: Nuk duroja diskriminimin dhe trajtimin që na bënte pushteti që solli deri te, do ta quaj, “vdekja klinike” e Dibrës. Trajtoheshim si familje “kulakësh” ne periudhën e komunizmit të pas luftës, gjyshin (nga ana e Nënës) e kisha të persekutuar, ndërsa familja e gjyshes si edhe e gjyshit (nga ana e nënës) kish pësuar edhe në Goli Otok, edhe me vrasjen në ushtri të kushëririt, të cilin e patën sjellë në arkivol të mbyllur hermetikisht. Me zbutjen e regjimit u “zbut” në një farë mase edhe trajtimi i familjes, mirëpo keqtrajtimet vazhduan : nuk i jepnin vend-qëndrim bashkëshortes (së pare) që ishte nga Azerbajxhani (atëherë ish Bashkimi Sovjetik) për shkak se konsiderohesha si “nacionalist”.
KOHA: Një kohë të gjatë keni jetuar në Perëndim. A mund të na tregoni se ku dallon mentaliteti evropian nga ai ballkanik?
BUXHAKU: Së pari, Evropa është kontinent në të cilin ka edhe portugez edhe suedez, që dallojnë bukur shumë mes veti. Nga ana tjetër, e kuptoj pyetjen tuaj, sepse te ne ka hyrë ne fjalor termi “evropianizim” (siç ka qenë më parë termi “alla franga”), për të përshkruar një botë moderne, me vlera më të larta civilizuese-urbane. Nëse flasim për mentalitetin evropian në këtë kuptim, pra civilizues, flasim për Evropën Perëndimore, për kulturën e saj, që fillon me helenizmin e ndritur, vazhdon me Perandorinë Romake dhe krishterimin, me Renesancën dhe Iluminizmin, Revolucionin Francez, Revolucionin Industrial, protestantizmin, sekularizmin, me gjithë këtë trashëgimi shumë të pasur. Ballkani që nga fillimi i shekullit XI dhe përçarjes të krishterëve në katolikë dhe ortodoksë, pati një rrugëtim civilizues krejt ndryshe – dominim i Perandorive Bizantine, Osmane dhe komunizmit, me veti esencialisht orientale. Si pasojë e kësaj ndarje nga Perëndimi, kemi edhe mentalitetet e ndryshme. “Evropianët” (në kuptimin që ne i japim fjalës) janë: anti-dogmatik, mëndje hapur, kritikë ne mësime dhe veprime, respektues ndaj ligjit dhe rregullave të mirësjelljes si dhe privates – në kuptimin e gjithçkaje që është intime dhe nuk do kishin dashur të ndajnë me të tjerët. Pikat e përbashkëta-dominuese ballkanike janë : relativizmi i kohës, dogmatizmi, mos toleranca, mendimi jo kritik, mosrespektimi i ligjit dhe rregullave. Por, medalja ka edhe anën tjetër, në këtë rast anët negative “evropiane”: egoizmi, ftohtësia në marrëdhëniet ndërnjerëzore, neglizhimi i familjes dhe miqve, materializmi dhe konsumimi i tepruar; dhe pozitive “ballkanase”: ngrohtësia në marrëdhëniet ndërnjerëzore, solidariteti, bashkëjetesa me fqinjët e etnisë apo fesë tjetër (kjo do elaborim, sepse mund t’ju tingëllojë pak çuditshëm, sidomos këto ditë), shijimi i jetës pa presione (qe po humbet gradualisht) etj.
KOHA: Shoqëria shqiptare në Maqedoni ballafaqohet me probleme të natyrave të ndryshme, për të cilat ekziston një “arsyetim” se fajin e ka pala tjetër. A është koha që kjo shoqëri të ndalet para pasqyrës dhe ta shikojë vetveten?
BUXHAKU: Megjithë që kam qenë dhe mbetem anti-komunist, do ta citoja një thënie të Georgi Dimitrovit, për një kohë udhëheqësit të komunistëve bullgar, i cili thotë se “hapi i parë i përparimit të një populli është vetëdijesimi për të metat e veta”. Pra, mbetet të bëjmë diagnozën e saktë për të gjithë shqiptarët kudo që janë dhe të gjejmë qasjen apo “ilaçin”. Kapacitete kemi, nevojitet një mobilizim gjithëkombëtar dhe organizim i mirëfilltë. Unë fillova të jap kontributin tim modest në këtë drejtim, me punimin tim për magjistraturën në Bruksel të titulluar “Shqipëria 1989-1997, prej totalitarizmi në anarki”, duke i analizuar ngjarjet e 97’s nëpërmjet karakterit kombëtar. Kisha planifikuar të vazhdoj në të njëjtën temë dhe vijë edhe me doktoraturën, mirëpo lufta e 2001-it dhe kthimi në Maqedoni, e ndryshuan kahen e angazhimit tim. Ndoshta pas përfundimit të jetës profesionale-aktive, do t’i rikthehem idesë sime për të gjetur dhe formuluar sistemin demokratik, i cili më së shumti do t’u konvenonte shqiptarëve, megjithë që, edhe po ta gjeja dhe ta qëlloja, do te ishte shumë vështirë të aplikohet në kohën tonë, sepse jemi të ndarë në shumë shtete. Ndoshta, do t’ju shërbente (natyrisht, nëse arrij ta bej) gjeneratave pas nesh!
KOHA: Sakrifica për familjen është diçka sublime. Gjithsesi se edhe Ju keni sakrifikuar mjaft. Në fakt, pse familja është e shenjtë?
BUXHAKU: Si respekt ndaj të parëve – këtu kam ndikimin e traditës tonë dhe të Konfucianizmit dhe Budizmit që kam studiuar dhe më kanë influencuar shumë kohëve të fundit – jam falënderues prindërve të mi dhe prindërve të tyre, për atë që kanë bërë, sepse unë, ashtu siç jam, jam produkt i trashëgimisë gjenetike të tyre si dhe edukatës që më është dhënë. Neve të UÇK-së na quajtën, bile disa ende na quajnë, “te zbritur nga mali”!! Të sqarohemi: Gjyshi i Ali Ahmetit, edhe ai i quajtur Ali, ka kryer shkollën në Manastir dhe studimet në Stamboll, fetare në atë kohë. Për veprimtarinë e tij patriotike, është burgosur nga serbet dhe vasalet e tyre në Maqedoni 1946 (nëse e kam mbajtur mend saktësisht) dhe pas lirimit ka vdekur nga pasojat e burgut. Ka një proverb kineze që thotë “për të kultivuar një dru nevojiten 10 vjet, për të kultivuar një njeri nevojiten 100 vjet! Ka qene stërgjyshi i Komandantit që ka edukuar gjyshin e tij Ali (i cili ka pasur bibliotekën më të madhe në krahinë) dhe gjyshi ka edukuar Babanë, i cili edukoi Ali Ahmetin. Natyrisht, linja qëndron edhe për gjyshet dhe nënat. Edhe Gjyshi im, Fetahu, babai i Nënës sime të dashur, ka kryer studime fetare në Kajro, ka pasur bibliotekë të madhe, si veprimtar atdhetar ka qenë i detyruar nga serbet të largohet në Shqipëri, ku ka punuar si mësimdhënës dhe ka hapur edhe shkolla. Vëllezërit e gjyshes (nga ana e Nënës), Uruçat, kane qenë mësimdhënës dhe oficer të Mbretit Zog, ndërsa kushërinjtë e parë të gjyshes nga ana e babait, nga familja Shatku, dibranë të shpërngulur në Tiranë, kanë qenë ministra dhe komandant xhandarmerie në Shqipëri! Nëna ime ka qenë ndër aktivistet e para në Dibër që ka luftuar për të drejtat tona! Edukimi dhe shkollimi janë shtyllat kryesore të shoqërisë, dhe në këtë vijë janë fëmijët e mi, Margoja dhe Marku, që diktojnë oraret e mia në mbrëmje dhe në vikende, me kurset e tyre të gjuhëve, sporteve, muzikës, ndërsa Afrona, vajza nga martesa ime e parë, është vazhdimisht në përkujdesin tim, edhepse në Bruksel. Fëmijët janë ardhmëria jonë dhe shëndeti, mirëqenia dhe edukata e tyre, prioritet mbi prioritete.
KOHA: Nëse nga këndi i sotëm i ktheheni të kaluarës, çfarë do të konstatoni?
BUXHAKU: 2001, UÇK dhe Ali Ahmeti ndryshuan kahen e jetës sime. Ishte një periudhë e idealizmit të madh, që realiteti e zbehu, por nuk e zhduku. Aktivitetin tim, ia kushtova idealit dhe nuk pendohem. Komandanti diti ta vlerëson, ndërsa pasardhësit e mi dhe Dibra në përgjithësi, besoj dhe shpresoj se do krenohen me mua, me të gjithë të bërat si nënkryetar i BDI – së, deputet dy herë, nënkryetar i parlamentit, ministër dhe ambasador në Francë dhe UNESCO. Për të gjithë ata, që për një motiv apo tjetër dinë vetëm të shajnë, poshtërojnë dhe minimizojnë, për te cilët çdo njeri që merret me politikë është hajdut dhe ngjisin të pabëra, përgjigja ime është : kam ndërgjegjen e pastër dhe flej rahat, nuk frikësohem se Janeva apo prokuror tjetër do me troket në derë! Buçkovski, ish kryeministri, i cili më akuzonte mua për korrupsion 2005- ën, u dënua me burg për hajni të dëshmuar, dhe për të shpëtuar vuri veten në shërbim të VMRO që e mban peng me vuajtjen e dënimit! Rrena i ka këmbët e shkurtra, ndërsa e vërteta, edhe pse ndonjëherë bën rrugë të gjatë, del në shesh, pa dyshim!
© Gazeta KOHA. Të gjitha të drejtat janë të rezervuara