Autoritetet izraelite e konsiderojnë atë drejtpërdrejt përgjegjës për një sulm në një zyrë të partisë Likud në Beit She’an në vitin 2002, në të cilin u vranë gjashtë izraelitë. Po ashtu, ata e akuzojnë Zubeidin për hedhjen e një bombe në vitin 2004 në Tel Aviv. Ndërkaq, në vitin 2003, një bombë që ai po përgatiste shpërtheu para kohe, duke ia plagosur fytyrën, por pavarësisht kësaj dhe katër përpjekjeve të dukshme nga Izraeli për ta vrarë atë, Zubeidi vazhdimisht e tejkalonte vdekjen
Si fëmijë, Zakaria Zubeidi mori pjesë në një teatër të themeluar nga një aktiviste izraelite e paqes. Vite më vonë, ndërsa Izraeli planifikonte ta vinte në gjyq për disa sulme terroriste, ai u bë një nga gjashtë shkelësit e burgut në arrati. I burgosuri palestinez i sigurisë Zakaria Zubeidi, ka qenë një burim magjepsjeje për izraelitët për më shumë se dy dekada. Kjo mund t’i atribuohet luhatjeve të tij midis avokimit të pajtimit paqësor me Izraelin dhe punës në një teatër të komunitetit palestinez, e po ashtu përvojës së tij të gjerë si militant i përfshirë në sulmet terroriste kundër Izraelit, veçanërisht gjatë ‘intifadës’ së dytë dy dekada më parë.
Pamja e tij djaloshare, aftësia dhe gatishmëria për të folur me gazetarët, dhe “arratisjet” e përsëritura nga vdekja vetëm sa e kanë shtuar mistikën e tij enigmatike. Zakaria Mohammed Abdelrahman Zubeidi ka lindur në vitin 1976, dhe gjatë gjithë jetës së tij, kur nuk ishte në burg apo në arrati, shtëpia e tij ka qenë në kampin e refugjatëve Jenin në Bregun Perëndimor verior. Ai është një nga tetë fëmijët e Mohammed dhe Samira Zubeidi. Babai ishte një mësues i kthyer në punëtor i shkritores i cili u arrestua nga izraelitët për anëtarësim në “Fatah”, lëvizja çlirimtare palestineze e udhëhequr nga Yasser Arafat. Muhamedi vdiq kur Zakaria ishte 17 vjeç. Zakaria ndoqi një shkollë të UNRWA-s në kamp, dhe kaloi për herë të parë me forcat izraelite në moshën 13 vjeç, kur u qëllua në këmbë nga ushtarët ndërsa gjuante gurë gjatë intifadës së parë (1987-1991), duke e lënë atë të çalë. Sidoqoftë, para kësaj, ai u përfshi në programin teatror që Arna Mer-Khamis krijoi në kampin “Jenin”.
Arna Mer ishte një hebre, izraelite – një aktiviste komuniste dhe e të drejtave të njeriut – e martuar me Saliba Khamis, një izraelit arab dhe një udhëheqës i Partisë Komuniste të Izraelit. Ajo mori pjesë në një sërë projektesh edukative dhe të të drejtave të njeriut në Bregun Perëndimor, dhe gjatë intifadës së parë organizoi një punëtori teatrore në kampin e refugjatëve që kishte për qëllim të mblidhte së bashku të rinjtë izraelitë dhe palestinezë. Zakaria dhe vëllai i tij më i madh Daoud ishin ndër anëtarët kryesorë të grupit dhe nëna e tyre ofroi një pjesë të shtëpisë së familjes për të shërbyer si një hapësirë provash.
Arrestimi i parë i Zakaria-s erdhi kur ai ishte 14 vjeç, përsëri për hedhjen e gurëve dhe këtë herë ai çoi në një dënim prej gjashtë muajsh në një burg izraelit.
Me lirimin e tij, ai nuk u kthye në shkollë dhe brenda më pak se një viti erdhi arrestimi i tij i radhës, këtë herë për përpjekjen për të hedhur një Molotov. Ai filloi një cikël arrestimesh dhe burgosjesh gjithnjë e më të gjata – ai i radhës ishte për katër vjet e gjysmë – dhe me çdo burg identiteti i tij si militant dhe udhëheqës duket se është rritur. Po ashtu, ai gjithashtu mësoi hebraisht gjatë kohës së tij brenda në burg, duke e lejuar atë të shërbente si përfaqësues i të burgosurve. Lirimi i Zubeidit përkoi me nënshkrimin e “Marrëveshjeve të Oslos” në vitin 1993, pas së cilës ai doli vullnetar për forcën policore palestineze. Por ai u largua pas një viti, më vonë duke u ankuar se ishte lënë jashtë nga korrupsioni dhe nepotizmi. Zubeidi kaloi pjesën e mbetur të viteve 1990 duke punuar, si në Izrael ashtu edhe në Jenin, ndonjëherë ligjërisht dhe herë të tjera pa leje.
Kur ai nuk kishte një punë, preferonte të vidhte makina, gjë që çoi në arrestimin e tij nga autoritetet palestineze. Në Shtator të vitit 2000, me fillimin e intifadës së dytë, Zubeidi humbi punën e tij legjitime si shofer kamioni dhe u tërhoq në aktivitete militante, përfshirë mësimin se si të ndërtonin bomba. Në muajin mars të vitit 2002, nëna e Zubeidi-t u vra kur një snajperist i ushtrisë izraelite e qëlloi atë ndërsa ajo ishte duke qëndruar brenda shtëpisë së një shoku gjatë një operacioni në kampin Jenin. Pak kohë më vonë, një nga vëllezërit e tij, Taha, gjithashtu u qëllua dhe u vra nga ushtarët izraelitë.
Ushtria izraelite kishte nisur Operacionin Mburoja Mbrojtëse në Bregun Perëndimor. Një nga objektivat kryesore ishte kampi Jenin, të cilin Izraeli e kishte identifikuar si origjinë të një numri sulmesh terroriste.
Ndër qindra shtëpitë në kamp të shkatërruara nga buldozerët izraelitë ishte ajo e familjes Zubeidi, ndërsa pas këtyre humbjeve dramatike ai u bashkua dhe më pas doli si një udhëheqës i Brigadave të Dëshmorëve Al-Aksa, në kampin Jenin. Disa vjet më vonë, Zubeidi iu ankua një gazetari se sa i lënduar nuk ishte të dëgjonte nga asnjë nga miqtë e tij izraelitë pas vdekjes së nënës dhe vëllait të tij. “Ne hapëm shtëpinë tonë dhe (Izraeli) e shkatërroi atë”. “Çdo javë, 20-30 izraelitë vinin atje për të bërë teatër. Ne i ushqyem ata. Dhe më pas, asnjëri prej tyre nuk e mori telefonin. Atëherë ne pamë fytyrën e vërtetë të së majtës në Izrael”, kishte thënë ai. Deri në fund të intifadës, Zubeidi ishte në listën e shkurtër të terroristëve më të kërkuar të Izraelit.
Autoritetet izraelite e konsiderojnë atë drejtpërdrejt përgjegjës për një sulm në një zyrë të partisë Likud në Beit She’an në vitin 2002, në të cilin u vranë gjashtë izraelitë. Po ashtu, ata e akuzojnë Zubeidin për hedhjen e një bombe në vitin 2004 në Tel Aviv. Ndërkaq, në vitin 2003, një bombë që ai po përgatiste shpërtheu para kohe, duke ia plagosur fytyrën, por pavarësisht kësaj dhe katër përpjekjeve të dukshme nga Izraeli për ta vrarë atë, Zubeidi vazhdimisht e tejkalonte vdekjen. Ai gjithashtu u bë shefi politik efektiv i kampit Jenin. Gjatë periudhës kur ai ishte në qendër të vëmendjes së Izraelit, Zubeidi fitoi një aleate të pamundur, Tali Fahima, një hebre izraelite në të 20-at e saj, një sekretare ligjor që i ofroi ndihmë përkthimi, por gjithashtu erdhi në Jenin për të shërbyer si një “mburojë njerëzore” për ta parandaluar ushtrinë izraelite nga sulmi. Fahima përfundimisht u arrestua dhe u gjykua me akuzat në lidhje me kontaktin me një armik. Mediat izraelite spekuluan se ajo dhe Zubeidi kishin një lidhje romantike, diçka që ata të dy e mohuan. (Zubeidi është i martuar dhe baba i dy fëmijëve.)
Deri në fund të intifadës, Zubeidi pranoi për një numër intervistuesish besimin e tij se lufta e armatosur kishte qenë një dështim dhe vetëm përkeqësoi situatën e palestinezëve. Ai gjithashtu shprehu interes për të punuar me aktivistët izraelitë të paqes.
Kjo çoi në një takim në vitin 2007 midis tij dhe Juliano Mer-Khamis, birit të Arna-s, dhe krijimit të tyre të një kompanie teatrore në Jenin, të cilën ata e quajtën “Teatri i Lirisë”. Juliano bëri një dokumentar për grupin në të cilin shfaqet Zubeidi. Pothuajse në të njëjtën kohë, në mes të rinovimit të negociatave midis Izraelit dhe Autoritetit Palestinez (pas ndarjes midis Fatah dhe Hamasit, i cili mori kontrollin e Gazës), Zubeidi ishte një nga mijëra militantët palestinezë që morën amnisti nga ndjekja penale nga Izraeli. Në versionin Hollywood të kësaj historie, ndoshta Zubeidi do të ishte zhvilluar në një nga themeluesit e një shteti palestinez, pas një marrëveshjeje paqeje me Izraelin, ose ndoshta një drejtor teatri.
Në vend të kësaj, ai ka kaluar një dekadë e gjysmë brenda dhe jashtë burgjeve izraelite dhe palestineze, fati i tij u ndikua aq shumë nga kushtet politike në Izrael dhe Bregun Perëndimor, si dhe nga ndryshimet e tij midis veprimtarisë paqësore dhe militantizmit, optimizmit dhe dëshpërimit. Ai gjithashtu arriti të punojë në një diplomë master në studimet kulturore në Universitetin Birzeit, duke shkruar një tezë të bazuar në jetën e tij që ai e quajti “Dragoi dhe Gjuetari”. (albanian post)