Vahide Perçin në serialin ‘Anne-Nëna’ luan rolin e një femre të guximshme e cila bën gjithçka për fëmijën e saj. Ndonëse gjatë viteve të jetës së saj ka përjetuar shumë gjëra, mbi vete ende mban sëmundjen e rëndë që e ka kapluar e që vazhdon të shërohet, mirëpo në anën tjetër ajo nuk ndalet duke luajtur nëpër seriale. Me ish bashkëshortin po menaxhojnë një teatër ndërkohë që në një intervistë për mediat turke ka zbuluar shumë gjëra
Keni qenë zeshkane derisa tash viteve të fundit po shfaqeni si bionde, pse ju pëlqen më shumë kjo ngjyrë?
Prej e vogël kam pasur flokët e bardha e më pas u shndërruan në të verdhë mirëpo nuk më ka pëlqyer në fillim doja të dukem zeshkane dhe kam ngjyrosur shpesh, e më pas fillova të adaptohem sepse lodhesha duke vendosur ngjyrë.
Si ka reaguar audienca duke ju parë herë zeshkane e herë bionde?
Kam pasur një kohë shumë të çuditshme, sepse audienca po pyeste nëse po shërohesha dhe bëhesha më mirë. Atë kohë kam qenë shumë e sëmurë. Isha e vetëdijshme për këtë sa që nuk më interesonte aspak sepse ngjyra e flokëve ishte më pak e rëndësishme se sa sëmundja të cilën e kaloja, i kam borxh shumë publikut sepse më ka ndejtur aq pranë.
Megjithatë publiku ende është kurioz për gjendjen tënde shëndetësore, je shëruar plotësisht tani?
Më duhet edhe një proces për të mbyllur plotësisht terapinë, tani e dy vite po marr terapi mbrojtjëse, një serum çdo tre muaj për kockat, megjithatë ndihem më e fortë çdo ditë, tre muajt e parë apo më shumë, u desh kohë që kimioterapia të dilte nga trup. Mendova, ky është një tunel, po kaloj nëpër këtë tunel dhe e di përfundimin, do të përfundoj. Faleminderit Zotit. Mendoj se kjo është diçka që gjyshja ime më ndihmoi të kaloj pasi unë nuk kam një nënë, jam rritur me vëllezërit e mi.
Por ti shfaqesh tashmë si një feminist shumë e madhe dhe e guximshme?
Po, ndoshta. Unë nuk kam një problem të shitur, paraqitur, duke qenë më e bukur, duke shitur shumë prej këtyre gjërave. Talenti im duke vepruar është përpara meje dhe më bën shumë më krenare. Unë jam një grua e bukur, e di këtë. Nuk ka asnjë pikë për ta vënë atë në sytë e njerëzve, po filloj të mbush 40 vjeç. Ajo që më rreh në shpirt është veprimi im, njerëzimi im, mirësia, bukuria dhe shëndeti.
Pra e ke zbuluar talentin që kur ishe e re?
Unë kurrë nuk e kam menduar këtë gjë, kam qenë me miqtë e kolegjit kur edhe ndryshuan shumë gjëra, isha një vajzë shumë e re dhe aktive në jetën shoqërore, qëllimin në fakt e kisha të bëhesha aktore.
Po gjatë shërimit të sëmundjes keni qenë me paruke në kokë, keni lexuar gjatë gjithë kohës?
Fatmirësisht, e kisha shumë të vështirë të qëndroja me paruke, sepse ndihesha keq, madje unë në jetë nuk mund të mbaja as edhe kapelë në kokë, ndonëse nuk mund të vërehet por unë jam një qenie njerëzore. Kam kaluar periudhë të vështirë edhe kur kam qenë e vogël, nëna ime ka qëndruar gjatë kohë nëpër spitale, më pas kisha dhe gjyshen e sëmurë e endja nëpër spitale më bënte më të fortë e madje mendoja që të filloj studimet në mjekësi vetëm e vetëm të ndihmoj njerëzit. Babai im ka qenë djalë i vetëm, ka punuar shofer kamioni.
Ju keni jetuar në Izmir, por rrjedh nga një familje emigrantësh?
Po, ne jemi emigrant grekë. Në fillim aty kishim një shtëpi shumë të vogël, një kuzhinë kishim ushqim të cilin e përgatiste gjyshja ime e cila humbi jetën në vitin 1998. Në vitin 2003 e kam humbur nënën kurse në vitin 2007 babain. Kam pasur shumë mërzi.
Nëna juaj kishte një sëmundje të rëndë?
Në fakt, nuk e kam besuar që iku aq shpejtë, sepse ishte një grua shumë e fortë dhe dukej e shëndetshme.
Të njëjtën sëmundje e ke trashëguar edhe ti?
Edhe unë jam aq e fortë, kam pasur 16 cikle të kimioterapisë së rëndë pa gjak, nuk kam hëngër asnjëherë mish, natyrisht fillova më pas të konsumoj pas kësaj, nuk kam qarë asnjëherë sepse nuk kisha frikë nga vdekja.
A ka ndryshuar paksa stili i jetës tuaj?
Jo, unë gjithmonë vishem njësoj, edhe kur kam një gjë shumë të vjetër, stili im i veshjes nuk ka ndryshuar aspak edhe pse nga kurioziteti gazetaresk. Vishem me pantallona të ngushta. Nuk bëj make up, nuk përdor pudër, shumë pak ngjyrë në sy dhe një laps, nuk përdor buzëkuq.
Jeni e divorcuar, a është kjo si rezultat i vendimit për të jetuar vetëm?
Ai me të cilin isha është një dhe vetëm një, mendoj se jemi më të lumtur që jemi ndarë, rrugët tona tashmë janë të qarta.
Bashkëpunoni akoma me Altan Gördüm?
Sigurisht. Ne kemi një shkollë të përbashkët, kemi një teatër.
Ekzistojnë disa paragjykime të tilla se sëmundja që ke, burrat nuk mund të qëndrojnë bashkë me gratë?
Nuk dua të flas për këtë. Ai është shumë i respektuar, ai është një baba shumë i mirë. Kjo është një zgjedhje dhe rezultat i ndërsjelltë. Ne kurrë nuk lënduam njëri-tjetrin, kemi respektuar njëri tjetrin për 20 vite, kemi mbështetur gjithmonë njëri-tjetrin dhe ende mbështesim. Është me të vërtetë diçka tjetër. Nuk mund të përgjigjem mbi kureshtjen e askujt. Kjo është gjë që na përket vetëm neve.
A jeni e kënaqur me jetën tuaj të re?
Ne kemi marrë një vendim me Alizen, po mbledhim veten. Alize do të marrë provimin universitarë, do të shkojmë në Amerikë, po përpiqemi t’i planifikojmë gjërat.