Ka aso momente të bukurisë lirike në “The Parisian”, novelën debutuese të Isabella Hammandit, saqë dëshironi të jeni përherë të mbyllur në to, që të sajat të jenë fjalët e fundit.
Libri nis në bordin e një anije me destinacion Francën dhe vetëm në këto pak faqe ajo e përthekon me një hijeshi pothuajse të pamundimshme ndjesinë e vakët të të qenit në kuvertë (“era trazon xhufkat e çadrave të tyre”) dhe procesin e përpiktë të thithjes së cigares aty (“ai e mbërthen në duar një cigare, e shkund cepin e pandezur dhe e mban në shuplakë të dorës çakmakun”).
Fatkeqësisht, novela është mbase forma e vetme e artit që vështirë se përthekohet vetëm përmes talentit. Teksa as poetët e as tekstshkruesit e këngëve apo piktorët nuk duhet të ballafaqohen me problemin e kohëzgjatjes po qe se nuk duan ata vetë, edhe një novelë fare e shkurtër u kërkon orë të tëra përqendrim lexuesve, shkruan sot Koha Ditore.
Për sa i përket të gjatave, ato nuk kanë shanse të korrin sukses pa ngërthyer edhe merita të tjera përpos prozës. “The Parisian” ia vlen të lexohet, është i sinqertë, zemërgjerë – ama një rrëfim skajshmërisht i avashtë që e varros gjithë energjinë nën një narrativ të ashpër e të pamësuar.
Pothuajse në gjysmë të librit vjen përshkrimi i kafesë së zezë që fërgëllon dhe shkëlqen nën rrezet e diellit. Si imazh e ka qartësinë e atypëratyshme e të bukur të shprehjes – e cila deri atëherë shërben vetëm për ta lartësuar stërgjatësinë e rrëfimit që e rrethon.