Delvina KËRLUKU
Doc. Dr. Demush Bajrami u lind më 17 tetor 1969 në Kumanovë. Ka studiuar në Universitetin e Prishtinës dhe në Universitetin e Evropës Juglindore, ku edhe është diplomuar dhe ka magjistruar në Shkenca Politike (me temë: “Komunikimi politik në funksion të integrimit të Maqedonisë në Bashkimin Evropian”), ndërsa ka doktoruar në Universitetin e Tiranës, në Fakultetin e Shkencave Sociale, në temën: “Roli i mediave sociale në politikë”. Aktualisht, është në përfundim të doktoraturës së dytë (Shkollës së doktoraturës) në Universitetin e Evropës Juglindore (UEJL). Është këshilltar ekzekutiv i Rektorit për komunikim dhe PR në UEJL. Ligjëron lëndët: “Metodat e kërkimit në komunikim”, “Globalizimi”, “Marrëdhëniet me publikun” etj. Pos në Universitetin e Evropës Juglindore, ka ligjëruar edhe në Universitetin FAMA të Prishtinës. Ka qenë deputet në Kuvendin e Republikës së Maqedonisë dhe anëtar i disa komisioneve të tij:- nënkryetar i Komisionit parlamentar për arsim dhe shkencë; anëtar i Komisionit parlamentar për kulture; anëtar i Komisionit parlamentar për shënimin e ngjarjeve dhe personaliteteve të rëndësishme. Anëtar i Këshillit për ndarjen e çmimit shtetëror “11 Tetori”; Anëtar i Delegacionit të përhershëm parlamentar të RM në Asamblenë Parlamentare të Këshillit të Evropës, në Strasburg: – anëtar i Komitetit te Asamblesë Parlamentarë te Këshillit të Evropës për çështje politike; anëtar i Komitetit për kulturë, shkencë dhe arsim të AP të KE; anëtar i Subkomitetit për media. Ka punuar gazetar dhe redaktor në gazetën ditore ”Flaka”, Shkup. Ka qenë korrespondent i gazetës shqiptaro-amerikane ”Illyria” në Nju Jork. Është autor i librit me poezi “Roja gratis”, Fjala, Prishtinë, 2004. Ka botuar një sërë publikimesh shkencore në revista të ndryshme vendore dhe ndërkombëtare nga fusha e politikës dhe komunikologjisë: komunikimit politik, marrëdhënieve ndërkombëtare, kulturës politike, marrëdhënieve me publikun, mediave sociale etj. Herë pas herë boton analiza politike, kolumna, etj. Disa vite ishte kolumnist në të përditshmen “Koha”, në Shkup.
KOHA: Në vitin 1988, me qëllim të mbrojtjes së arsimit shqip në Kumanovë, ju ishit pjesë e refuzimit të planit të regjimit të atëhershëm për krijimin e të ashtuquajturit “sistem të paraleleve të përziera” me mësim vetëm në gjuhën maqedonase, ndërkaq, kjo Ju kushtoi shumë. Na tregoni diç më shumë se çfarë në fakt ndodhi atëbotë, por edhe ç’ ndodhi konkretisht me Ju?
BAJRAMI: Tani kur dikush ma kujton atë kohë, sidomos faktin se kam qenë ‘pjesë e një refuzimi’, s’do mend se më bën të mendoj se sa larg kemi arritur tani, në këtë kohë, që gati me asgjë s’i ngjason asaj periudhe për të cilën bën fjalë pyetja juaj. Por, krahasimet nganjëherë janë shpikur pikërisht për të transferuar një pjesë të nostalgjisë sonë në një terren pak më pragmatik, duke nxjerrë si përfundim atë që do të quhej përvojë apo mësim nga e kaluara. Nëse ajo kohë kishte më shumë akuza, inskenime dhe etiketime nga më të ndryshmet, që i përdorte regjimi ndaj intelektualëve shqiptarë, studentëve dhe shqiptarëve në përgjithësi, kjo nuk na bën të ndjehemi indiferent sot dhe të shohim se kah po shkojmë. Atëherë na quanin nacionalistë, separatistë, segregacionistë, etiketa këto shpesh edhe të shpifura që në vetvete ndërthurnin narrativen e një sistemi që po kalbej së brendshmi. Atëherë unë isha tepër i ri që ta përmbysi një regjim të mbrapsht, por akuza që më rëndonte si gurë sizifi mbi qafë, e bënte disi të rëndësishme kauzën time dhe të një grupi me të cilin atëherë bashkëveproja. T’iu them të drejtën, atëherë nuk isha i vetëdijshëm për pasojat që mund të kishin aktivitet tona “subversive”, e që kufizoheshin brenda një platforme që kërkonte barazi arsimore në gjuhën shqipe dhe asgjë më pak se rikthimi i të drejtave të mohuara për të pasur një arsim autonom në gjuhën shqipe, pa ato eksperimentimet e çuditshme. Ky ishte vullneti i gjeneratave të tëra që duhej vlerësuar, për shkak se këtë të drejtë e garantonte kushtetuta e atëbotshme jugosllave. Por, fatkeqësisht, çështja e kushtetutës ishte më shumë farsë, sepse nuk ofronte mekanizëm të qartë të zbatimit të së drejtës për shkollim, apo të drejtave të tjera kombëtare, duke e lënë kështu fatin e arsimit shqip në duart e regjimit dhe duke i krijuar mundësi pushtetit maqedonas për të vendosur njëanshmërisht për shkollën, gjuhën dhe shkrimin në të cilin do të edukoheshin fëmijët shqiptarë. Sikur të mos mjaftonte kjo, pushteti i atëhershëm përmes inskenimeve të ndryshme i burgosën e i përjashtuan profesorët shqiptarë. U përjashtuan e u burgosën edhe disa nxënës të padëgjueshëm. Në mesin e tyre isha edhe unë. Na akuzuan për veprimtari nacionaliste e antishtetërore, të drejtuar kundër “vëllazërim bashkimit”. “Paralelet e përziera” ishte eksperimenti që filloi me Kumanovën për t’u provuar edhe në qytetet tjera shqiptare të Maqedonisë.
KOHA: Më vonë filluat të merreni me shkrime, duke botuar edhe një libër me poezi, i cili libër, siç tregojnë miqtë e tu, u prit mirë nga kritika. Pse e anashkaluat letërsinë? Mos vallë kjo ndodhi për shkak se Ju iu përkushtuat gazetarisë?
BAJRAMI: Si të gjithë njerëzit që merren me shkrime, edhe unë sikur u desh të shkeli udhëve të njëjta, të atyre që fillimisht e provuan veten në poezi, për të kaluar pastaj në format tjera të shkrimit. Letërsia më përvetësoi qysh si i ri dhe fuqia e magjisë që ka ajo do të lë gjurmë edhe në vitet e mëvonshme të pjekurisë sime intelektuale e krijuese. Një provë modeste e kësaj pjekurie do të jetë edhe libri im i parë me poezi “Roja gratis”, i cili pati një jehonë pozitive në shtypin e atëhershëm dhe vlerësimet që iu dhanë atij libri, më përforcuan bindjen se letërsia tek unë kishte krijuar një fole të ngrohtë prej nga më vonë do të dalin edhe shumë shkrime e sprova letrare. Këtu, mbase, buron edhe pasioni për t’iu rrekur gazetarisë, një veprimtari kjo që kishte huazuar nga letërsia disa vegla pune, të cilat do të përdoreshin për disa punë paksa më të “vrazhda”. E di se Heminguei, Markezi, Buxati e ndonjë tjetër, ishin emra shkrimtarësh të mëdhenj që më kishin frymëzuar për ta kuptuar gazetarinë si mjetin që udhëtonte nëpër një terren të vështirë prej nga sillte lëndë të pasur për letërsinë. Me kalimin e viteve, përkushtimin tim ndaj gazetarisë do ta ilustroja me shembullin e Théophraste Renaudot, i cili në vitin 1631 themeloi javoren ‘Gazette de France’ dhe që atëherë, para 383 vjetësh, formatoi të ardhmen e profesionit që do të jetë “për të mirën e lexuesit”, sepse do “të parandalojë përhapjen e rreme të thashethemeve, të cilat shpesh shërbejnë si kallamishte të zjarrëvënies së trendeve negative dhe mosmarrëveshjeve në vend”. Me premtimin se “nuk është një gjë në të cilën nuk do t’i lëshoj pe askujt dhe do të qëndroj i patundur: një kërkues i së vërtetës, edhe pse ende nuk jam i sigurt se ky do të jetë një kërkim i suksesshëm”.
KOHA: Një kohë relativisht të gjatë keni punuar në gazetën FLAKA, e cila fatkeqësisht do të shuhet. A pajtoheni me konstatimin se kjo gazetë në një mënyrë ishte arkivi i shoqërisë shqiptare në Maqedoni?
BAJRAMI: Shoqëria shqiptare e dalë pas Luftës së Dytë Botërore vuante pasojat e një emancipimi të vonuar dhe për pasojë u shtrua si nevojë urgjente ngritja e kapaciteteve që do ta konsolidonte disi këtë emancipim. Fillimisht, u hapën shkollat, të cilat u bënë edhe xixat e para të një flake që kishte nevojë të përhapë dritë më tepër në shoqërinë e atëhershme gjysmanalfabete. Simbolika e kësaj flake prodhoi pastaj një Flakë që do t’i ndajshtohet një atribut i politikës së atëhershme që mundohej të kultivonte njëfarë “vëllazërimi” në mes të popujve. Kështu, lindi “Flaka e Vëllazërimit”, një tribunë kjo e informimit, emancipimit dhe iluminizmit të shqiptarëve në Maqedoni. Kjo gazetë kaloi nëpër dallgë të shumta dhe ata që e drejtuan atë jo rrallë rrezikonin edhe jetën e pasagjerëve që ndodheshin në të, por si e tillë ajo arriti të përmbushë misionin historik, edhe atë në dy plane: në kultivimin, për herë të parë në ish-Jugosllavi, të standardit gjuhësor të shqipes dhe në përgatitjen e dhjetëra kuadrove në gazetari, publicistikë e letërsi, të cilët më vonë do të bëhen bartësit kryesor të jetës kulturore e emancipuese të shqiptarëve në Maqedoni. Fatkeqësisht, kjo gazetë nuk arriti t’iu bëjë ballë rrebesheve të kohës dhe tani më ajo është histori. Por, brezave të sotëm dhe atyre që do të vijnë u takon të studiojnë historinë e shtypit shqiptar këtu, duke memoruar në këtë mënyrë rrugëtimin e një kombi që pati dritë-hijet e veta brenda një periudhe mbi gjysmë shekullore.
KOHA: Para shpërthimit të konfliktit në Maqedoni (2001), ju u zgjodhët deputet në Parlamentin e Maqedonisë dhe kjo për Ju ishte një sfidë e re, sidomos pas shpërthimit të konfliktit dhe menaxhimit të kësaj situate?
BAJRAMI: Po, jo vetëm sfidë, por edhe ballafaqim me të panjohurën. Politika, të cilën ne e përdorim si instrument për të sendërtuar një ideal, një vizion, shpesh tregohet e pafuqishme për të shpjeguar dhe deshifruar misteret e kohës. Ishte koha kur grupimi politik të cilit i takoja kishte skicuar një platformë mjaft solide të strategjisë së përfaqësimit dhe politikëbërjes dhe kjo bëri që beteja jonë politike, si anëtarë të institucioneve evropiane në Bruksel, Strasburg e gjetiu, të ketë një substancë të qartë kombëtare. Por, atëbotë kjo strategji nuk pati jetëgjatësi të mjaftueshme për të instaluar institucionalisht frymën politike për të cilën ne angazhoheshim. Kështu ndodhi për arsye se atëherë u imponua një trajtë tjetër e betejës kombëtare, me çka politika institucionale u zëvendësua me veprimin gueril të një formacioni që më vonë do të njihet si Ushtria Çlirimtare Kombëtare. Ishte koha kur unë isha deputet dhe zona që unë përfaqësoja ishte drejtpërdrejt e përfshirë në operacione luftarake. Nuk ishte lehtë atëbotë të ishe deputet, sidomos në orët e vona të mbrëmjes kur patrullat e kombinuara të policisë dhe ushtrisë maqedonase kishin problem në identifikimin e përfaqësuesve legalë politik dhe shpesh ka ndodhur që ndonjë polic a ushtar i uniformuar, të tejkalojë kompetencat si pasojë e këtyre mosnjohjeve. Lufta u bë dhe pas saj erdhi paqja. Shumë nga ata aktorë të politikës e diplomacisë ndërkombëtare (SHBA dhe BE), që me nënshkrimet e tyre mbyllën një konflikt të armatosur në Maqedoni dhe vendosën kushtet për zhvillimin e një shteti multietnik, përmes të ashtuquajturës Marrëveshje Kornizë të Ohrit, e cila sot e kësaj dite nuk është vendosur në binarë të ecjes së saj të qëndrueshme dhe nuk kam thënë asgjë të re, por vetëm do të përsëritem nëse them se asnjë program ekonomik, pa stabilitet politik nuk sjell përparim në shtet. Më parë duhet zgjidhur me sukses çështjet e hapura politike me shqiptarët. Por, këtu fatkeqësisht, duket si e (vet)margjinalizuar edhe elita politike shqiptare në Maqedoni. Kjo është arsyeja pse ndodh ky diskurs politik, që vuan nga mungesa kronike e dialogut. Kjo reflektohet edhe nga gatishmëria e vogël që politika me të vërtetë t’i dëgjojë të tjerët (intelektualët para së gjithash), thuaja pa ndonjë vullnet që do të respektonte argumentin ose “forcën e argumentit”!
KOHA: Ju studiuat në Universitetin e Prishtinës, kurse pas hapjes së Universitetit të Evropës Juglindore, ju ndoqët edhe atje studimet, tashmë në një drejtim studimor, që lidhet me politikën, pra të studiuarit e politikës si shkencë për të vazhduar studimet pasuniversitare dhe kohë më parë mbrojtët edhe disertacionin e doktoraturës në Universitetin e Tiranës, në një temë tepër interesante: “Roli i mediave sociale në politikë”. Jeni në përfundim edhe të doktoraturës së dytë (Shkollës së doktoraturës)… Një punë e lodhshme, aq më tepër kur të kihet parasysh edhe fakti se në ndërkohë ishit ligjërues, por edhe këshilltar i Rektorit për çështje komunikimi me opinionin? Na tregoni diç më shumë për këtë rrugëtim?
BAJRAMI: Studimet e doktoratës, puna në universitet, obligimet e mia rreth rektorit…,(Zamir Dika) duan shumë mund, sakrifica dhe përkushtim. Vetëm kështu mund të ecet në këtë rrugë të vështirë, ndryshe nuk bën. Kam lexuar shpesh se ka nga ata që pretendojnë se studimet dhe puna janë të pamundura, diçka që vetëm mund të ëndërrojë njeriu. Mund të them se është diçka e vështirë, por jo edhe diçka e pamundur dhe e parealizueshme. Këto që i përmendni ju në rastin tim e argumentojnë të kundërtën. Çështja është tek caktimi i prioriteteve. Ajo që na duhet është vullneti, organizimi dhe këmbëngulja.
KOHA: Shkurt: kah po shkon shoqëria shqiptare këtu në Maqedoni?
BAJRAMI: Shoqëria shqiptare në Maqedoni është një hapësirë e pakonsoliduar mjaftueshëm intelektualisht dhe profesionalisht. Për fat të keq, këtë shoqëri e ka ngulfatur shundi politik, i cili po prodhon antitruptha që po i shkaktojnë kësaj shoqërie sëmundje të shumta me pasoja afatgjata. Një shoqëri që nuk arrin ta zhvillojë sensin kritik për të refuzuar nusproduket e këqija që sjell politika, ajo është e dënuar të paguajë çmime të larta të nënshtrimit dhe nëpërkëmbjes. Jetojmë në kohën kur listat kadrovike përpilohen nga aparatçikë partiak, kurse disa procese të rëndësishme vazhdojnë të jenë në duar të njerëzve me deficite të mëdha intelektuale e profesionale. Nëse nuk intervenohet shpejt në këtë drejtim, ka rrezik që të bëhemi të gjithë pengje të një udhëtimi pa krye dhe pa cak.
KOHA: Krijimi i një opinioni të qëndrueshëm është çështje që aspiron çdo shoqëri, kuptohet në kuadër të parimeve të mirëfillta demokratike. Këtu ndër ne, fatkeqësisht opinioni është i hutuar si pasojë e inflacionit të opinionistëve. Çfarë duhet të bëhet që gjërat të marrin një rrjedhë të natyrshme?
BAJRAMI: Brenda pyetjes suaj ndodhet një konstatim shumë interesant, i cili meriton të zbërthehet dhe të merr madje edhe një trajtë studimi. Pra, nëse në të kaluarën vuanim mungesën e lirisë së shprehjes, tani po vuajmë mungesën e kriterit vlerësues dhe për pasojë kemi një xhungël mendimi, që është krijuar nga një përvojë jo e mjaftueshme e atyre që duan me kollajllëk të na imponohen si mendimtar. Në fakt, ne kemi nevojë për një profesionalizim disa vjeçar, jo vetëm të mediave, por edhe të fushave të caktuara, të cilat pastaj do të rekrutonin opinionistë e mendimtarë, me dije e përvoja kredibile, që do të ishin në shërbim të shoqërisë dhe të ardhmes sonë të përbashkët.
KOHA: Jeni i lindur në Kumanovë, një qytet që, sa i përket shqiptarëve, ka një histori të dhembshme. Cila është kjo histori e qytetit të lindjes?
BAJRAMI: Po, saktë. Jam i lindur në Kumanovë. Kumanova me rrethinë ka një histori të bujshme. Historia ka regjistruar një kalvar vuajtjesh dhe persekutimesh të shqiptarëve, por gjithnjë ka mbetur një qytet krenar se asnjëherë nuk ka pranuar përulje e nënçmim para asnjë pushtuesi apo pushtetmbajtësi. Përpjekjet nëpër histori, edhe të kësaj më të resë, e dëshmojnë këtë gjë. Por, për fat të keq, ndonjëherë nga vetë elitat politike shqiptare është lënë në harresë dhe është nëpërkëmbur… Janë bërë padrejtësi të mëdha edhe gjatë ndarjeve të ndryshme territoriale, duke e copëtuar qytetin dhe duke mos i lënë shqiptarët të jenë shumicë, ose të barabartë në këtë qytet.
KOHA: Fëmijëria e secilit individ është një album, me përmbajtje interesante. Çfarë mund të na tregoni për fëmijërinë Tuaj?
BAJRAMI: Ka qenë një fëmijëri si e çdo fëmije tjetër shqiptar. Një album jo me shumë ngjyra! Deri sa nuk përballesh me sfidat e jetës, duket fëmijëri e lumtur, por dikur, kur pak fillon të rritesh i sheh dallimet në shoqëri dhe në shtet. E ndien thellë se ti je më ndryshe nga fëmijët që shkojnë në kopshtin e tyre dhe flasin gjuhën e tyre, ndryshe nga fëmijët që shkojnë në shkollë të mesme dhe flasin në gjuhën e tyre, kurse ti, bëhesh gati për të dalë në rrugë, në protesta për të kërkuar shkollim shqip, gjuhën shqipe… Me pak fjalë, kjo do të ishte fotografia e kohës së fëmijërisë sime… Tjetra do të nënkuptohej vetvetiu…
KOHA: Profesionet që keni ushtruar ju kanë mundësuar të takoni shumë personalitete nga politika, ekonomia dhe kultura. Cili nga këta personalitete ju ka lënë mbresa të veçanta?
BAJRAMI: Dua ta veçoj takimin me ish-kryeministrin dhe ish-presidentin izraelit dhe nobelistin, Shimon Peres dhe deputetin e Bundestagut gjerman, Helmut Lipelt. Ky i fundit, shumë shpejt do të bëhet miku im dhe mik i shqiptarëve, pasi me ne dy deputetët shqiptarë, mua dhe Petro Koçin (nga Shqipëria), ai u bë edhe bashkëhartues i Rezolutës për Kosovën (në Asamblenë Parlamentare të Këshillit të Evropës, në vitin 2002). Të dy këto personalitete, z. Peres dhe z. Lipellt, i kam takuar gjatë mandatit tim të deputetit në Asamblenë Parlamentare në Këshillin e Evropës, në Strasburg (2001-2002). Kini parasysh se këto takime me personalitete të shquara të politikës ndërkombëtare, kanë një domethënie jo edhe aq personale, por kombëtare, pasi shumica e vendeve perëndimore luajnë një rol të rëndësishëm përmes diplomatëve në vendet tona. Fundja, këto lidhje mundësojnë afirmimin shumë më të mirë të çështjes sonë kombëtare.
KOHA: Arsimi shqip ka kohë që është në krizë dhe kjo shoqërisë shqiptare po i kushton shumë. Pse kjo krizë assesi të tejkalohet?
BAJRAMI: Unë nuk e di se ndaj çkaje duhet të jemi më të zemëruar, ndaj njerëzve të paaftë dhe jokompetent që janë ulur në pozicione të rëndësishme arsimore apo ndaj përmbajtjes dhe heshtjes sonë ndaj paaftësisë së tyre! Ka kohë që janë duke luajtur me sistemin arsimor. Hapja e universiteteve për t’u përdorur më vonë për instrumente zgjedhjesh politike, nuk e arsyeton misionin dhe qëllimin e themelimit të tyre. Duhet pranuar se arsimi shqip i të gjitha niveleve ka nevojë për një formatim thelbësor në mënyrë që t’i bashkohet rrugëtimit bashkëkohor. Sfidat e shekullit XXI kërkojnë aftësi krijuese nga njerëzit e të gjitha moshave me të vetmin qëllim uljen e shkallës së varfërisë, forcimin e proceseve demokratike, mbrojtjen e të drejtave të njeriut, edukimin e qytetarëve për një shoqëri civile. Zhvillimi i vrullshëm i teknologjisë dhe prodhimit në botë kanë krijuar mundësi të reja punësimi për njerëzit. Por, ky zhvillim ka krijuar edhe pasiguri për vendin e punës. Për këtë nga njerëzit kërkohen gjithnjë e më shumë aftësi të një niveli më të lartë. Të mësuarit nuk nënkupton vetëm studime dhe kualifikim për të përmirësuar perspektivat e punësimit në një treg pune gjithnjë e më dinamik, por gjithsesi mbulon edhe një spektër më të gjerë që në instancë të fundit ka të bëjë me një ambicie të papërmbushur. Kështu, Blanken do të shprehej: “Arsimi nuk është përgatitja për jetën, arsimi është vetë jeta”. Kualifikimi dhe profesionalizmi, sot, janë përparësi e zhvillimeve në shoqëritë demokratike, që duhet vlerësuar edhe si detyrë me prioritet në nxitjen dhe inkurajimin e të gjithë spektrit arsimor. Kjo, para së gjithash, ka të bëjë edhe me rritjen e kërkesave për përsosjen e organizimit të vetë procesit arsimor pa tendenca formalizmi. Ndonëse, kjo periudhë historike, është e dominuar nga një mori faktorësh të rëndësishëm me hapjen dhe zhvillimin e shoqërisë, mbetet domosdoshmëri e kohës ecja e sigurt drejt standardeve të reja, si një ndikim në rritje ndaj kërkesave të tregut të punës dhe ekonomisë globale, zhvillimeve të vrullshme arsimore, shkencore dhe teknologjike. Krijimi i hapësirave të reja metodiko-shkencore, si teknika, ku vërehet një shpejtësi e madhe e përhapjes së tyre, padyshim, duhet të na shpie drejt praktikimit të një shkollimi modern dhe jo të kthemi mbrapsht. Është detyrë e jona intelektuale që të krijojmë një klimë të përshtatshme, me synim anëtarësimin në BE. Gjithnjë duhet të kemi parasysh faktin se Bashkimi Evropian dhe SHBA-të po e forcojnë pandalshëm mbështetjen e tyre për vendet e Ballkanit Perëndimor, prandaj edhe ne, nuk guxojmë ta humbasim këtë hap, në përpjekjet tona për të përmbushur me sukses të gjitha sfidat arsimore. Shkollën tonë të sotshme po e ndihmon edhe shkëmbimi i përvojave të përparuara ndërkombëtare dhe rrugët e reja, përmes së cilave shpresoj se do të arrijmë rezultate. Këtë detyrim kemi ne, sepse në fund të fundit shkolla moderne është kusht vendimtar për të bërë hapin drejt së ardhmes. Në fund, kam edhe një mesazh: Gjeneratat e reja tani e tutje do të përballen me sfidën e modernizimit dhe të ardhmen e globalizimit, por në mbamendjen e tyre do të duhet të mësojmë që t’i ruajnë kodet kulturore dhe traditën kombëtare. Kështu, do të sigurohet vazhdimësia e popullit tonë, për faktin se të nxënit e sotshëm do të zhvendoset në kufijtë e së nesërmes.
KOHA: Familja, siç dihet, është kategori e shenjtë, kurse sakrifica për të është diçka sublime. Në fakt, cila është familja juaj dhe si ia arrini ta ruani harmoninë e dëshiruar?
BAJRAMI: Sa për familjen time, mund të them se ajo është mbështetja ime më e madhe në jetën time, ata janë çmimi i gjithë dashurisë sime, prandaj meriton vëmendje dhe çdo gjë tjetër për të cilën ne kemi nevojë në jetë. Fundja, ata janë e gjithë bota ime. Në përgjithësi, familja më ka ndjekur me shumë mirëkuptim. Në këtë pyetje, nëse më lejohet do të bëja një përkufizim më ndryshe, për familjen dhe kohën e lirë. Një shpjegim i kohës së lirë në një kuptim socio-pedagogjik do të nënkuptonte kohën që një individ e mbushë sipas dëshirave të tij, pa asnjë detyrim dhe domosdoshmëri. Një karakteristikë e rëndësishme e kohës sime të lirë, është konceptimi i saj për t’ia përkushtuar familjes dhe për këtë arsye jam munduar ta dizajnoj në kohë kreative që unë si individ e lë në dispozicion të familjes jashtë çdo obligimi tjetër. Mundohem që kjo kohë të mos më kalojë në pasivitet, e as të shpërndahem në forma të tjera të argëtimit, kryesisht shikimin e televizionit, që mendoj se e varfërojnë ndërveprimin e drejtpërdrejtë social me anëtarët e familjes dhe miqtë.
© Gazeta KOHA. Të gjitha të drejtat janë të rezervuara.