Longyearbyen, një nga vendbanimet më veriore, është shtëpia e 2,000 njerëzve dhe duket si një vend i mrekullueshëm Arktik kur aurat e Veriut (Aurora Borealis) krijojnë dritë magjike mesnate në qiell mbi qytet.
Në vitet 1950 banorët gjetën se sëmundjet po ndërhynin nëprocesin natyror të dekompozimit, pasi epidemitë e ndryshme kishin goditur më parë këtë zonë.
Ata ishin të vetëdijshëm për faktin se disa dekada më parë, një virus i gripit jashtëzakonisht vdekjeprurës (pandemi i gripit spanjoll) u përhap në të gjithë botën dhe në më shumë se tre vjet zhdukte gati 5 përqind të popullsisë së botës.
Qyteti i Longyearbyen nuk u kursye nga kjo epidemi. Të paktën një duzinë vdiq prej tij.
Për të parandaluar shpërthimet e mundshme të kësaj apo ndonjë sëmundjeje tjetër që do cënonte natalitetin, autoritetet e qytetit periferik verior të Norvegjisë ndaluan vdekjen në këtë zonë, transmeton lajmi.net
Varrezat u mbyllën dhe qeveria e shtetit miratoi një ligj që ndalonte varrime të mëtejshme dhe krijoi një politikë që e bëri të qartë për botën se ndërsa të gjallët ishin të mirëpritur të vijnë e të qëndrojnë, të vdekurit nuk janë.