Shembulli më i mirë i përzierjes së qytetit të stileve osmane, ndikimeve evropiane dhe traditave lokale mund të jetë shtëpia e Abu Jaber e ndërtuar me gur gëlqeror lokal me tavane të pikturuara me afreske italiane, dritare xhami me njolla ‘Art Nouveau’, kolona të zbukuruara dhe pllaka qeramike nga Siria
As-Salt, ky qytet i vogël jordanez, ku minaret dhe kullat e kishave bashkëjetojnë, u konsiderua një “vend i tolerancës dhe mikpritjes urbane” nga UNESCO. Qyteti më i ri i Trashëgimisë Botërore të UNESCO-s në Lindjen e Mesme ndodhet në udhëkryqin e tregtisë dhe pelegrinazhit midis Detit Mesdhe dhe Gadishullit Arabik. Në qendrën historike të qytetit ka qindra ndërtesa gëlqerore të trashëgimisë, që datojnë nga fundi i shekullit të 19-të dhe fillimi i shekullit të 20-të me dyer të harkuara, kolona të gdhendura dhe dritare të larta.
Ajo që e bën këtë qytet kaq të veçantë janë njerëzit këtu, mirësia dhe bujaria e tyre. Traditat e mikpritjes dhe bujarisë ndaj vizitorëve kanë rrënjë të thella në As-Salt. Për shekuj, qyteti ishte një ndalesë e rëndësishme për tregtarët dhe pelegrinët në rrugën e tyre për në Jerusalem, Damask, Bagdad ose Mekë dhe banorët mirëprisnin vizitorët dhe u ofronin ushqim dhe akomodim.
Në shekullin e 19-të, As-Salt u bë selia administrative e rajonit, duke tërhequr tregtarë me prejardhje të ndryshme fetare dhe kulturore. Shumë përfunduan duke u vendosur në qytetin kodër, duke krijuar lagje të begata ku fiset lokale beduine u përzien me tregtarët dhe zejtarët levantinë.
Shembulli më i mirë i përzierjes së qytetit të stileve osmane, ndikimeve evropiane dhe traditave lokale mund të jetë shtëpia e Abu Jaber e ndërtuar me gur gëlqeror lokal me tavane të pikturuara me afreske italiane, dritare xhami me njolla ‘Art Nouveau’, kolona të zbukuruara dhe pllaka qeramike nga Siria. Kur Amani u zgjodh kryeqyteti i Emiratit të Transjordanisë në 1928, As-Salt humbi rëndësinë e tij rajonale, por gjithsesi arriti të ruajë karakterin e tij.
Për arkitektin jordanez Rami Daher, i cili përgatiti dosjen e nominimit të qytetit për listën e Trashëgimisë Botërore, qyteti është unik jo vetëm për shkak të ndërtesave historike gëlqerore, por edhe për shkak të mënyrës se si ka ruajtur traditat e mikpritjes dhe tolerancës gjatë shekujve. “Topografia e qytetit ka nxitur një ndjenjë komunikimi dhe afërsie. Fqinjët jetojnë shumë afër njëri-tjetrit dhe e mbështesin njëri-tjetrin në mënyra të ndryshme”, tha ai.
Një rrjet shkallësh të ndërlidhura, oborre të përbashkëta dhe sheshe publike inkurajuan zhvillimin e një shoqërie tolerante, me shumë besime dhe ka sjellë ndjenjën e përkatësisë në një hapësirë ??të përbashkët. Shumica e ndërtesave tradicionale kanë oborre ose tarraca të përbashkëta ku fqinjët mund të gatuajnë, hanë dhe pinë së bashku.
Të krishterët dhe myslimanët shkojnë atje për t’u lutur, të gjithë janë të mirëpritur. Pjesa e brendshme prej guri e harkuar e kishës është plot me ikona dhe mozaikë që përshkruajnë Shën Gjergjin duke vrarë dragonj, dhe ajo që ka mbetur nga shpella vizitohet nga njerëz me prejardhje të ndryshme që vijnë për të ndezur qirinj dhe lënë urime të shkruara me dorë.
“Të krishterët dhe muslimanët shkojnë atje për t’u lutur, të gjithë janë të mirëpritur. Rojtari i kishës që punon me mua, Ali, është musliman, nuk ka dallime mes nesh. Ne jetojmë këtu si vëllezër dhe motra”, tha Sabreen Dababneh, e cila punon në një kishë ortodokse.