Bisedoi: Delvina KËRLUKU
Reisul Ulema H. Sulejman ef. Rexhepi u lind më 10 shkurt të vitit 1947, në Sullaren e Epërme. Katër klasat e para i mbaroi në vendlindje, kurse tetëvjeçaren, duke udhëtuar çdo ditë më këmbë, nga 12 kilometra verë e dimër, e përfundoi në Rahçe. Shkollimin e mesëm do ta vazhdojë në Medresenë “Alaudin” të Prishtinës, kurse më vitin 1973/74 do ta përfundojë me sukses Fakultetin e Drejtësisë dhe të Sheriatit në Universitetin e Kuvajtit. Pas kësaj, efendi Rexhepi do të angazhohet nga Myftininë e Shkupit (atëherë, Këshilli i BI-Shkup) si imam, vaiz dhe hatib në Xhaminë e Jahja Pashës. Njëkohësisht, do të angazhohet edhe si referent për çështje fetaro-arsimore pranë këtij organi të BFIM-së. Në këtë kohë do të angazhohet pa rezervë në grumbullimin e mjeteve materiale për ndërtimin e Shkollës së Mesme Fetare Medrejesa “Isa Beu” në Shkup. Pas një përvoje 16 vjeçare në shumë detyra me përgjegjësi fetare, efendi Rexhepi më vitin 1991 do të zgjidhet Kryetar i Meshihatit të BFI në RM, kurse në fund të vitit do të organizojë simpoziumin gjithëkombëtar më titull “Shqiptarët e Maqedonisë”. Në këtë periudhë do të bëjë çmos për themelimin dhe ndërtimin e Fakultetit të Shkencave Islame në Maqedoni, i cili do të nisë me punë akademike më vitin 1997, në Kondovë të Shkupit. Sot, H. Sulejman ef. Rexhepi është anëtar i rregullt i një numri të madh organizatash e forumesh ballkanike, evropiane e botërore, si: anëtar i rregullt i Kuvendit të lartë për çështje islame ne seli në Kajro, anëtar i rregullt i Kongresit botëror islam me seli në Tripoli, anëtar i rregullt i Unionit Islamik për Evropë, zëvendës sekretar gjeneral i Këshillit për Evropën Lindore me seli në Stamboll, anëtar i Forumit shkencor me seli në Rabat, themelues dhe zëvendës kryetar i Shurës Euro-aziatike me seli në Ankara etj. Deri më sot ka botuar veprat: “Për fe dhe atdhe”, “Vetëm Krijusit tim i përkulem”, “Lufta për të vërtetën”. Në proces të botimit është kompleti i tij prej gjashtë vëllimeve.
KOHA: Ju me krenari flisni për prejardhjen Tuaj nga Dardha, katund në Shqipëri. Jeni lindur dhe po plakeni po në katund, në Sullaren e Epërme. Ç’ju ka lidhur kaq fort me katundin si vendbanim?
SULEJMAN EF. REXHEPI: Më pëlqen jeta idilike. Mbase këtu ndërhynë edhe malli. Fillimisht malli për vendlindjen e të parëve të mi, për Dardhën. Kam dëgjuar rrëfime nga më të bukurat për këtë katund, qysh si fëmijë. Rrëfime me shumë nostalgji, me shumë mall, me shumë dashuri. Mbase prehjen e nevojshme të parët e mi e kanë gjetur mu në Sullaren e Epërme. Pastaj na kanë edukuar për ta dashur vendlindjen. Kjo dashuri do të më ngelë përgjysmë, sepse do të më duhet që të shpërngulem si nxënës në Prishtinë. Do të regjistrohem në shkollën e mesme, në Medresenë e”Alaudinit”. Për një adoleshent ikja nga vendlindja do të thotë ndarja në dy copë e shpirtit. Një copë të ngelë në prag të derës së shtëpisë dhe copën tjetër e merr me vete, por që, copa e shpirtit të ngelur në vendlindje ka një inerci të papërmbajtshëm. Sa më larg që të ikësh inercia do të jetë aq më i fuqishëm. Fakultetin do ta regjistroj në Kuvajt dhe, pikërisht këtu, do ta “nënshkruaj kontratën” me vendlindjen time, Sullarën e Epërme: do të ta kthej copën tjetër të shpirtit për paqe, rehati, dashuri. Kjo është lidhja ime me katundin. Me asgjë nuk e ndërroj idilin që ma fal katundi im.
KOHA: Thonë që si fëmijë keni qenë mjaft trazovaç. Madje, i tillë keni vazhduar edhe përgjatë shkollës fillore?
SULEJMAN EF. REXHEPI: Vrazhdësia e jetës të bën më të fortë, madje detyrohesh të jesh i fortë, energjik, sepse të duhet të vraposh pas punëve, pas kopesë, pas pulave, qengjave. Duhet të hidhesh prej brazde në brazdë, prej lehe në lehë, prej thepi në thep. Nëse ky angazhim kalon në rutinë, pastaj të vijnë pas lavdëratat e përkëdheljet. Ky vrull, kjo energji, dëshira e flaktë që të mbetesh gjithnjë shembull i mirë, sikur t’i jep krahët e një lazdrani, një fëmije të pjekur para kohe, një fëmije që ndjehet burrë dhe që të gjithë moshatarët e tij i duken fëmijë që janë në rritje e sipër! Nën këtë psikologji pastaj shpërthejnë edhe sjelljet e pakontrolluara, të papërmbajtura për një vogëlush të cilin nevojat e jetës e “pjekin” para kohe. Dua të them, kam qenë shumë energjik vetëm nga dëshira e flaktë që t’i bëhem krah tim et!
KOHA: Të mesmen e vazhduat në Medresenë “Alaudin” të Prishtinës. Këtu do të duhej të ishit “engjëll”, sepse po përgatiteshit për hoxhë!
SULEJMAN EF. REXHEPI: Natyrisht, në Prishtinë do të shkoja me tërë atë vrull dhe energji djaloshare. Prishtina për mua ishte vend i huaj, vend shumë i largët, vend që të degdisë “mijëra vite” larg familjes, atje ku nuk ke kurrfarë përkrahje e ku të duhet të mbijetosh. Me këtë logjikë kam dalë nga shtëpia për në Prishtinë. Tevona, sapo u miqësova me ambientin, me rrethinën, me qytetin, me njerëzit e këtij qyteti, ishte e pamundshme që të përmbahesh! Në Prishtinë, ku vlonin këngët patriotike, ku vlonin idetë kombëtare, ku flitej me krenari për historinë e për personalitetet kombëtare, për flamurin, për demonstratat… Në një atmosferë të tillë personat rebelë për nga natyra ishin më të dashur. Kjo ishte Prishtina, kjo ishte Kosova e atyre viteve. Gjithandej ndjehej një frymë kundërshtie, një rebelizëm, një mospërfillje të sistemit të ri që po mundohej të na i ndrydhte idealet e pastra kombëtare. Edhe më i urti duhej të shfrytëzonte të paktën një mundësi për t’u dëshmuar si rebel, ndryshe “e hante ujku”! Shoh që natyra e kësaj interviste më lejon që këtu të shpalos një detal: falë këtij rebelizmi timin, falë përkushtimit tim që mos të lejoj asnjë “huligan” që të sillet rreth Medresesë (këtë e dinë më së miri shokët dhe mësimdhënësit e gjeneratës sonë), të gjithë më thërrisnin “babë”, sepse në mua shihnin një lider me përkujdesje prej babai. Përkundër kësaj, që nga klasa e parë fillore e deri në përfundim të Medresesë, gjithnjë kam qenë nxënës shembullor, por i pabindur se një teolog duhet të jetë lehtësisht i nënshtrueshëm. Për më tepër, ne, hoxhallarët e ardhshëm, kishim plotë personalitete historike, veprat e të cilëve i lakmonim. Na ishte bërë bindje e fortë se, nuk do të bëheshim hoxhallarë të mirë nëse nuk do t’i ndiqnim gjurmët e Mulla Idrizit të Gjilanit. Fundja, hoxha është një person që rri i rrethuar prej një numri të caktuar të xhematit. Ai i orienton fetarisht, ai i orienton moralisht, të gjithë i kanë sytë kah ai. Mbi të gjitha, siç i thonë sot, është një lider, i cili, detyrimisht që duhet të jetë i suksesshëm në çdo sferë, pra, edhe në sferën e çështjeve kombëtare. Në këtë rrafsh, përulësia është veprim i fundit, që vije pas rebelizmit kundër robërive të ndryshme (qofshin këto edhe ideologjike), pas dashurisë për komb dhe pas përkushtimit për ta bërë kombin me shtet. Është thënë se, pa atdhe nuk ka fe dhe pa fe atdheu nuk ka kuptim!
KOHA: A mendoni se i keni dalë hakut prindërve, të cilët sakrifikuan aq shumë për ta shkolluar djalin e tyre të madh!
SULEJMAN EF. REXHEPI: Kurrë! E si mund t’i dal hakut prindërve, të cilët ndanë nga kafshata e gojës vetëm e vetëm të më shkollojnë mua, madje në vlugun e varfërisë. Ishin këto vite kur te prindërit tanë tashmë po mbisundonte bindja që varfëria dhe mjerimi mund të na hiqen qafe vetëm me shkollimin e gjeneratave të reja. Ne të gjithë sot jemi prindër, madje jetojmë në kushte fantastike në krahasim me kushtet kur jetuan prindërit tanë. Megjithatë, ata arritën të na shkollojnë jashtë, ndërsa sot ne, e kemi shumë të vështirë t’i shkollojmë fëmijët brenda e të mos flasim për jashtë shtetit. Përjetë u jam mirënjohës dhe shumë borxhli prindërve të mi.
KOHA: Si i kthehet haku prindërve?
SULEJMAN EF. REXHEPI: Kur prindi e nis fëmijën për në shkollë, ai lutet “Zot, ma bëj fëmijën të mençur, të mbërrijë larg e më larg me dituri”! Asnjë prind në botë nuk e nis fëmijën në shkollim duke planifikuar paraprakisht se, një ditë ky fëmijë do të bëhet i zoti i vetes, do të futet në një punë të mirë dhe do të më mbushë me para duke ma kthyer borxhin! I vetmi borxh i fëmijës ndaj prindit është që ta përmbushë me krenari, ta bëj prindin të ndjehet krenar me fëmijën e vet; të arrijë në jetë të lakohet emri i tij për të mirë dhe, të bëhet një familjar i ndershëm e i mirë. Me kaq, me kthimin e këtij borxhi, prindi do të ndjehej i lumtur. Jashtë kësaj logjike, nuk mund të jetë prindërore! Nuk ka pasuri në botë e cila mund të vihet në kandar me sakrificat e prindërve; me pasuri nuk mund të lahet borxhi që kemi ndaj prindërve tanë. Do ta lajmë këtë borxh vetëm me vepra të mira, me ato vepra që do të bëhen dritë në varrin e tyre.
KOHA: Në familjen shqiptare edhe më tej vazhdon tradita e patriarkalizmit. Cila ishte fëmijëria Juaj?
SULEJMAN EF. REXHEPI: Si e të gjithë fëmijëve që rriten në një familje patriarkale. Madje, ky koncept i jetës nëpër katunde ka qenë dhe, edhe më tej ngelë, më i theksuar në krahasim prej jetës në vendet urbane. Ky koncept ngritët mbi tri shtylla kryesore: respekt ndaj të vjetrit, sinqeritet dhe besnikëri ndaj familjes dhe dashuri ndaj punës. Kur pastaj afrohen këto tri shtylla, krijojnë një digë të pathyeshme përballë të keqes, veseve dhe punëve të këqija! Unë konsideroj se ky koncept i jetës na ka mbrojtur, na ka sjellë këtu ku jemi dhe na e ka ruajtur identitetin kombëtar nga furtunat robëruese që me mijëra vite kanë peshuar mbi kurrizin e qenies sonë kombëtare.
KOHA: Reisul Ulema Sulejman Rexhepi, si ishte ky si baba dhe si është sot si gjysh?
SULEJMAN EF. REXHEPI: Natyrisht, si baba, pak tradita e më shumë puna, më kanë detyruar që të jem më larg fëmijëve, më “i distancuar”! Kurse sot, si gjysh, me përqafime e puthje nipash si dhe të mbesës, ndjehem i përmbushur, më i lumturi në botë. Kam një nip gjeni, Sulejmanin e ri, për të cilin “e përmbys” botën, por kam edhe mbesën, Arbëreshën, e cila me sukseset e veta më bën të ndjehem gjyshi më krenar në botë. Arbëresha po na ec gjurmëve të Majlinda Kelmendit e të Nora Gjakovës, xhudiste këto që po lënë gjurmë të përjetshme në xhudon shqiptare. Si baba jam munduar për trashëgimtarët e mi, si gjysh lumturohem me trashëgimtarët e mi.
KOHA: Si e konceptoni fatkeqësinë: si ndëshkim apo si fenomen?
SULEJMAN EF. REXHEPI: Shfaqet si fenomen, por gjithsesi që bie mbi atë vend e popull që e meriton një ndëshkim të tillë. Raste të këtilla gjejmë plot edhe në rrëfimet uranore, por edhe në ato biblike. Natyrisht, fatkeqësitë ndodhin mbi të gjitha, për t’u sensibilizuar krijesat e Zotit se ka një Fuqi të Madhe të cilën duhet përkujtuar dhe para të cilës duhet të përulemi pa përtesë. Fatkeqësitë ndodhin, sepse kështu do Ai që na krijon, për të na vetëdijesuar se jeta është përplot me sfida, madje edhe me fatkeqësi nga më të rëndat. Jeta duhet jetuar ndershëm e me përulësi, me respekt e dashuri.
KOHA: A e keni arritur çastin Tuaj më të lumtur? Cili është ai çast? Si duket?
SULEJMAN EF. REXHEPI: Lumturia është kategori që i përket shpirtërores. Njeriu asnjëherë nuk është i kënaqur, sepse vetë shpirti është një “hapësirë” e papërmbushur. Në kulmin e një lumturie, gjithsesi që do të ndjesh një zbrazëtirë, një boshllëk, që të krijohet sidomos në momentin kur ndjenë se në përjetimin e asaj lumturie të mungon dikush. Do të ndjehesha i lumtur nëse Zoti ma mundëson që në çastin e fundit të jetës të përshëndetem me Të, duke e dëshmuar me krenari shehadetin!
KOHA: Na e përshkruani sikletin e ditës së parë kur shkelët tokën arabe si student?
SULEJMAN EF. REXHEPI: Ditë shumë e rëndë, e sikletshme, ditë në të cilën nuk të thahen sytë nga lotët që shpërthejnë pak nga malli, pak nga vetmia, pak nga sikleti që nuk njeh askënd, nuk ke asnjë njeri që të qëndron pranë, që të kap përdore e të shtynë shtegut të ri të jetës. Në mbrëmje mbledh forcë dhe e ngushëllon veten me “e nesërmja do të jetë më e mirë”! Vetëm me këtë logjikë mund ta shtysh të sotmen, duke punuar dhe duke qenë i bindur se të nesërmen do ta kesh më të mirë. Larg familjes dhe “i vetmuar”, kjo është filozofia që të mbanë të fortë dhe që të cyt kah suksesi të cilit ia mësynë.
KOHA: Dhe, pas katër vitesh studimi ju do t’i gëzoni prindërit e Juaj. Kush janë prindërit e Sulejman Rexhepit!
SULEJMAN EF. REXHEPI: Babai im, Zulfi Rexhepi, do të ndjehet krenar, kurse nëna ime, Xhemile Rexhepi, do të ndjehet e lumtur. Kurrë nuk ia harroj atë lumturi dhe atë buzëqeshje që e pati në oborr deri sa më përqafoi fort kur iu ktheva përfundimisht nga studimet. Pesha e mërzitjes që e kisha ndjerë në shpirt për katër vite me radhë larg familjes, sakaq sikur u tret nga pesha e mallit të nënës që e ndjeva nga ofkëllima e butë e saj që e lëshoi deri sa po më mbante në përqafim.
KOHA: Ndjesë për pyetjen! Kohë më parë, Ju la njeriu më i ngushtë i jetës suaj, bashkëshortja e juaj u bë për rahmet! Deri para këtij çasti keni pasur mall të flaktë për njeriun që ju lindi, nënën e ndjerë. Cili është malli që ndjeni për bashkëshorten tuaj të ndjerë! Shtyhet pleqëria vetë?
SULEJMAN EF. REXHEPI: Pa nënën fëmija është plotësisht jetim, kurse pa gruan burri është plotësisht një trung i shkretë. Zoti ka përcaktuar që çdo nënë të lind fëmijën, kurse pastaj ai fëmijë ta shtyjë jetën me shokun e vet të jetës. Kam pasur një nënë të mrekullueshme, por kam pasur dhe një grua ideale, të përkryer. Sot ndjehem krenar për të dyjat. Ishalla ma kanë bërë hallall. Zoti e di!
KOHA: Sa njihet kontributi i teologëve shqiptarë në çështjen kombëtare?
SULEJMAN EF. REXHEPI: Aspak! Nuk është njohuri nëse ajo akumulohet vetëm nga një, dy, tre shkencëtarë. Për historianët tanë ky kontribut është shumë i njohur, sepse është studiuar thellë e mirë, por masa e gjerë di shumë pak, për të mos thënë fare. Nuk e kuptoj se pse me kaq lehtësi refuzohen kontributet patriotike e kombëtare të hoxhallarëve e të priftërinjve. Më sipër thashë, kleri është lidershipi i vërtetë. Pa kontributin e tyre, nuk do të ishim sot këtu ku jemi, pa dyshim! Për këtë liri e për këto të mira u dedikohemi në masë të konsiderueshme edhe klerikëve tanë.
KOHA: Historia kombëtare është përplot me personalitete fetare shqiptare. Sa i njohim ata?
SULEJMAN EF. REXHEPI: Shumë pak! Tepër shumë pak i njohim. Hoxhë Tahsini dhe At Gjergj Fishta njihen prej një qarku të vogël studiuesish. Teologët myslimanë shqiptarë, por edhe françeskanët shqiptarë janë një botë akoma e panjohur për ne. Kjo sepse, vullneti ynë për ta njohur këtë kategori dijetarësh e patriotësh akoma lëngon nën mengelet e ideologjisë komuniste.
KOHA: Në një shoqëri neutrale do të bashkëjetonin më mirë dy hoxhallarë të etnive të ndryshëm apo dy shqiptarë teologë të përkatësisë fetare të ndryshme?
SULEJMAN EF. REXHEPI: Dy hoxhallarë të etnive të ndryshëm do ta bënin secili punën e vet në gjuhën e vet, kurse dy shqiptarë të përkatësive të ndryshme fetare të do të bashkëjetonin mrekullueshëm. Kjo tashmë është dëshmuar dhe e vulosur si e vërtetë e pamohueshme.
KOHA: Është mit apo realitet harmonia dhe bashkëjetesa e trekonfesionalitetit shqiptar?
SULEJMAN EF. REXHEPI: Gjaku dhe tradita jonë e gjenerojnë pakthyeshëm këtë harmoni dhe bashkëjetesë ndërfetare te ne shqiptarët. Lumë ne që e kemi këtë harmoni. Ky realitet i yni dal nga dal po shndërrohet në mit. Është mirë kjo kur përkujtohemi anekënd botës për këtë vlerë kaq të madhe që e kemi.
KOHA: Sa e njohin shqiptaret fenë e njëri-tjetrit?
SULEJMAN EF. REXHEPI: Fatkeqësisht, nuk e njohim sa duhet fenë e njëri tjetrit. Për më keq, ne nuk i njohim sa duhet as fetë respektive. Sa më shumë t’i njohim fetë aq më pak janë gjasat që të manipulohemi në emër të feve. Fetë janë burim i dashurisë, i paqes, i mirëqenies. Gjithçka tjetër është nxitje e djallit!
KOHA: Njiheni si njeri shumë i përmbajtur emocionalisht. Nuk përloteni lehtë. Por, megjithatë, një herë ju kanë parë: para profesorit legjendar, Fadil Sulejmanit, themeluesit të UT-së. Pse?
SULEJMAN EF. REXHEPI: Miku im dhe i gjithë kombit, i ndjeri profesor Fadil Sulejmani, erdhi në zyrën time, tepër i dëshpëruar dhe i mërzitur. Kishte frikë se do t’i dështojë projekti. Më tregoi shumë gjëra që e kishin bërë kaq pesimist. I thashë: “unë gjallë e të të dështojë ty ky projekt kaq jetik për shqiptarët e Maqedonisë – kjo nuk do të ndodhë kurrë.” Pasi i premtova përkrahje të parezervë materiale, profesori u shkreh në vaj. Qava edhe unë. Nuk arrita t’i fshij të gjitha lotët faqeve, bashkëpunëtorët e mi më panë të përlotur. Po e them për herë të parë: thellë në shpirt, në atë moment, kam ndjerë se projekti i Universitetit të Tetovës po e merrte të mbarën dhe se kthim mbrapa nuk kishte. Këtë ia pamë njeri tjetrit në sytë e përlotur. Pastaj rrezatuam veç optimizëm, në çdo ndejë e takim rrezatonim optimizëm.
KOHA: Jeni të dhënë shumë pas folklorit. Ç’lidhje ka feja me folklorin?
SULEJMAN EF. REXHEPI: Në fe e gjej devotshmërinë e cila i duhet çdo besimtari, kurse në folklor e gjej historinë që më mban vertikal para çdo sfide. Kemi folklor shumë të pasur. Nuk besoj që ka popull në botë me folklor aq të pasur sa i yni. Për hir të kësaj e dua folklorin tim, sepse është një vlerë, një pasuri kombëtare që nuk e ka askush. Është vullnet i Zotit! Po të dëshironte Zoti ynë, do të na e kishte zhdukur këtë pasuri kombëtare. Unë me dashurinë time që kam për folklorin, në fakt, vetëm sa e demonstroj respektin që kam për Vullnetin e Krijuesit tim.
KOHA: A ju bën më pak mysliman kjo që nuk ecni me shallvare e me fustanella, por ecni i veshur normal, si civilizimi perëndimor!?
SULEJMAN EF. REXHEPI: Kjo është kultura ime, që del nga etnologjia ime kombëtare. Secili popull e ka kulturën e vet, e ka veshjen, mënyrën e të ushqyerit, mënyrën e uljes, të ecjes, të kënduarit etj. Kurrë nuk pranoj se një mysliman në veshje perëndimore është më pak mysliman se ai në fustanellë! Besimi nuk rri në uniformë, por në shpirt.
KOHA: Jeni një sheriatli i fortë! Sa e njihni Kanunin e Lekë Dukagjinit! Na i përmendni nja dy-tri elemente ku mund të përputhen këto dy, t’i quajmë, akte juridike?
SULEJMAN EF. REXHEPI: Kanuni i Lekës është absolutisht një nga kushtetutat më të vjetra që kanë pasur popujt e perëndimit. Është hartuar nga njeriu dhe për njeriun. Është bazuar në traditë dhe në përvoja. Kurse Sheriati është pa dyshim, akt hyjnor juridik, sepse, mbi të gjitha mbështetet në Kuranin Famëlartë dhe në Sunnetin e Muhamedit a.s. E para na e ka ruajtur identitetin dhe dinjitetin kombëtar, ndërsa e dyta, Sheriati, veçsa na e ka fisnikëruar këtë identitet dhe dinjitet. Edhe Kanuni, edhe Sheriati na kanë mësuar që të jemi të mirë, të disiplinuar, të mbarë. Këto janë tri shtylla të përbashkëta të këtyre dy akteve juridike që na kanë mbajtur dhe na mbajnë larg të keqes, imorales, të shëmtuarës.
KOHA: A mund të trajtohet si idhujtari respekti që shprehet para figurave kombëtare?
SULEJMAN EF. REXHEPI: E kam thënë: përkuljen dhe respektin që do ta shpreh para një figure kombëtare, kjo duhet të nënkuptohet vetëm si përulje dhe respekt para idealit dhe veprave kombëtare të asaj figure. Sa për madhërim, kam Krijuesin tim të Cilit i përulem natë e ditë. Nëse nuk e shprehim në mënyra të ndryshme dhe njerëzore respektin tonë para të bëmave kombëtare të një personaliteti, atëherë kjo do të thotë se kemi problem me vetveten. Në këtë drejtim unë për vete nuk kam kurrfarë problemi!
KOHA: Si dukej një shqiptar mysliman në rininë tuaj dhe si duket sot një shqiptar mysliman?
SULEJMAN EF. REXHEPI: Myslimani i sotshëm, për dallim nga ai i rinisë sime, është më i ditur, më i pasur, më i lirë, më i informuar, me shumë mundësi për ta shijuar jetën në përputhje me normat islame.
KOHA: Pse na mungojnë teologë sportistë?
SULEJMAN EF. REXHEPI: As unë nuk e kuptoj dhe nuk e kam kuptuar kurrë këtë gjë! Ç’të keqe ka, për shembull nëse një teolog del kampion ndërkombëtar në atletikë, në not e në sporte të ndryshme humane. Madje, islami e preferon sportin human. Një ide shumë e mirë kjo e juaja që në të ardhmen institucionet tona arsimore t’i japin rëndësi të veçantë edhe sporti, gjegjësisht, edukatës fizike.
KOHA: Po artistë, krijues artistikë?
SULEJMAN EF. REXHEPI: Kjo mbase për faktin që nuk kemi motiv! Një teolog aktor, apo shkrimtar, apo instrumentist, do të ishte pa dyshim motiv për gjeneratat e reja, do t’ua ngacmonte imagjinatën talenteve të reja. Ne kemi një profesor, mjeshtër të nejit, i cili i frymëzon shumë të rinj që punojnë me të. Jemi materialisht shumë të limituar që të nxisim dhe të organizojmë aktivitete të lira me qëllim që institucionalisht të nxjerrim e të prodhojmë kuadro të tilla. Kjo pastaj ngelë në vetiniciativë për ta nxjerrë në pah talentin secili që e ka e që dëshiron.
© Gazeta KOHA. Të gjitha të drejtat janë të rezervuara.