Gjatë gjithë kohës në detyrë, Draghi e bëri të qartë se po i përgjigjej një mandati specifik, mandati në të cilin ishte emëruar jo i zgjedhur. Atij iu dha një mision nga Presidenti i Republikës, i cili konsistonte në drejtimin e planit të rimëkëmbjes së pandemisë së Italisë në drejtimin e duhur për të marrë fondet e Bashkimit Evropian në këmbim të reformave. Kjo ishte puna e një menaxheri, jo një politikani – dhe Draghi nuk ka treguar oreks për politikën e pistë
Politika italiane ka një ngjashmëri të jashtëzakonshme me telenovelat e Amerikës së Jugut: me episode dashurie, çifte të çuditshme dhe ndarje të shumta. Ka një krizë përpara se një kthesë e papritur e ngjarjeve t’i rregullojë të gjitha – momenti i deus-ex-machina. E majta italiane, e udhëhequr nga Partia Demokratike, po shpreson tani për një moment deus-ex-machine. Por kush do ta ndryshojë situatën? Me sa duket, Mario Draghi. E udhëhequr nga Enrico Letta, Partia Demokratike është ende në kolaps. Nëse ai mund të formojë një qeveri pas votimit të shtatorit, Letta thotë se do të vazhdojë politikat e Draghit dhe do të hakmerret për largimin e papritur dhe të vrazhdë të ish-bankierit qendror. Ai akuzon të djathtën për përmbysjen e Draghit dhe tradhtinë e interesit të Italisë me zgjedhje të parakohshme të detyruara.
Problemi? Vetë Draghi nuk ka ndërmend të luajë shpëtimtarin në këtë dramë. Ata që ende shpresojnë se njeriu që shpëtoi euron do të ndikojë në rezultatin e zgjedhjeve, me siguri do të zhgënjehen.
Gjatë gjithë kohës në detyrë, Draghi e bëri të qartë se po i përgjigjej një mandati specifik, mandati në të cilin ishte emëruar jo i zgjedhur. Atij iu dha një mision nga Presidenti i Republikës, i cili konsistonte në drejtimin e planit të rimëkëmbjes së pandemisë së Italisë në drejtimin e duhur për të marrë fondet e Bashkimit Evropian në këmbim të reformave. Kjo ishte puna e një menaxheri, jo një politikani – dhe Draghi nuk ka treguar oreks për politikën e pistë që kërkohet për të mbajtur pushtetin në Romë. Duke marrë parasysh veprimet e dy muajve të fundit, askush nuk mund ta fajësojë atë. Ai e ndërtoi reputacionin duke shpëtuar Euron në 2012. Ai nuk dëshiron që emrit të tij t’i hidhet baltë tani. Ai as nuk dëshiron që kjo të shfrytëzohet në lojën elektorale në vazhdim.
Partia Demokratike do ta ketë të pamundur të bëjë Draghin pa Draghin. Të mburresh se po ndjek axhendën e Draghit pa pjesëmarrjen e teknokratit do të jetë e vështirë. Puna e Draghit është kryer dhe politikanët e dinë këtë.
Tani po flitet për një Terzo Polo – një grup centristësh që mund të mblidhen për t’u ofruar votuesve një opsion të tretë. Kjo tingëllon e ndërlikuar. Është gjithashtu joefikas. Sa më shumë përçarje të ketë mes forcave të qendrës së majtë, aq më mirë për Melonin, që po gëzohet pas dramës së fundit. Sondazhet tregojnë se Partia Demokratike Italiane e Lettës është përballë Brothers të Melonit. Qendra e majtë nuk ka një aleancë për të mundur atë në të djathtë të udhëhequr nga Meloni. Numri i tyre thjesht nuk mblidhet. E gjithë kjo mund të jetë argëtuese, por jeta italiane pas Draghit nuk do të jetë shumë argëtuese. Pak javë që kanë mbetur para votimit janë një jetë në politikën italiane. Dhe çdo gjë mund të ndodhë. Por tani ka një probabilitet më të madh që një qeveri e krahut të djathtë të mbajë çelësat e Palazzo Chigi, shtëpisë së kryeministrit, në vjeshtë. Letta dhe Partia e tij Demokratike Italiane nuk duhet të humbin kohë duke ndjekur fantazmën e Draghit. (Bloomberg)