Delvina KËRLUKU
Osman Demiri u lind në Kumanovë. Shkolla ka qenë preokupimi i tij më i madh. Ka kryer Fakultetin Filologjik në Shkup. Studimet pasuniversitare i vazhdon në Itali, specializohet për Fotografi në Fotografinë Publicitare dhe punë në Camera Obscura’. Me pas kryen edhe masterin për Kamerë Filmike. Njihet si profesor i Fotografisë në Universitetin e Tetovës. Ka rreth 20 vjet që organizon ekspozita. Ka ekspozuar ciklet me fotografi: “Light and Shadow”, “Ëndrrat e Kuqe”, “Dialog dhe kompromis”, “Sekreti”, etj. Ka realizuar një numër të madh ekspozitash personale në Itali, Bullgari, Austri, SHBA, Serbi, Maqedoni, etj., si dhe shumë ekspozita kolektive ndërkombëtare. Ka xhiruar disa filma të shkurtër artistik, si dhe disa dokumentarë dhe ka marrë pjesë në disa festivale. Si drejtor fotografie ka marrë pjesë gjithashtu në disa filma të shkurtër, në Maqedoni, Kosovë dhe Shqipëri. Është i martuar dhe ka dy fëmijë. Jeton në Gostivar.
KOHA: z. Demiri, opinioni ju njeh si fotograf, në rolin e regjisorit, skenaristit, drejtor i fotografisë të disa filmave të metrazhit të shkurtër e të gjatë, profesor. Por, si lindi dashuria ndaj këtij lloji të artit?
DEMIRI: Hahaha, edhe pse e është vërtetë, po më duken shumë profesione… para se të filloj, më lejoni t’ju tregoj një barsoletë! Në një shtëpi troket dikush në derë dhe i thotë të zotit të shtëpisë: “Ju lutem, më bëni një vend për të fjetur, sepse jam me artrit, meningjit, meniscus, angjinë, reumë!” “Uuuu…”, thotë i zoti i shtëpisë, pa e hapur derën fare. “Të ishe vetëm do ia bënim kollaj, por paske shumë shokë dhe nuk ju pranoj dot!” Nëse m’i mveshni gjithë këto profesione kam frikë se edhe unë “do ngel përjashta” (qesh). Sidoqoftë është fat që këto “diagnoza” lidhen ngushtë njëra me tjetrën, pra me fotografinë. Thuhet se pasioni përcillet përmes gjeneve. Gjithashtu, thuhet se artin nuk e mbajnë gjallë artistët, por ata që e pëlqejnë dhe që e konsumojnë. Për mua, art është edhe të folurit mirë, të veshurit bukur, sidomos sjellja e mirë me tjetrin dhe me rrethin. Nga kjo mundem lirisht të them se, edhe pse në familjen time askush nuk është marr me art, të gjithë e kanë pëlqyer fjalën e bukur, sjelljen e mirë, dhe në një farë mënyre kanë jetuar me to. Pra, edukata është ajo që ndihmon shumë nëse një ditë do të merresh me art, gjërat tjera pastaj rrjedhin vet, varësisht prej përgatitjes shkollore. Personalisht kontakti im me fotografinë ka qenë shumë i hershëm, qysh në moshën katërmbëdhjetë vjeçare, dhe atë ditë që mora një fotoaparat si dhuratë, isha i sigurt se ne të dy tërë jetën do të jemi shokë të pandarë. Mendoj se këtu lindi gjithçka. Pastaj janë rrethanat që përmenda më lartë.
KOHA: Arti është si jeta, secili e gjen kuptimin e tij për vete?
DEMIRI: Po, deri diku, por mendoj se arti është diçka më tepër se jeta. Diçka që e përmbush atë dhe i jep një kuptim më të plotë. E përmbush jetën në përgjithësi dhe artistin në veçanti. Arti çon jetën përpara, duke lënë gjurmë mbrapa. Ju mund ta merrni me mend se si do të dukej jeta pa veprat kolosale artistike gjatë historisë, një gropë e zbrazët. Çfarë gjurmësh tjera kemi përveç atyre artistike, duke filluar nga fjala e bukur artistike, piktura, skulptura e deri te arkitektura. Këto janë gjurmët e njerëzimit, civilizimit. Çdo hap tutje zanafillën e ka te këto gjurmë, sado të vogla qofshin. Këto janë bazat e çdo artisti pa të cilat nuk shkon dot para. Këto gjurmë të ngërthyera me jetën, plotësohen, ndërtohen dhe ecin tutje. Në fillim të gjithë artisët pothuajse janë njësoj, dhe rrugës, duke u plotësuar me këto që përmenda dhe me përgatitjet përkatëse ata nisin të dallohen njëri prej tjetrit dhe krijojnë stilin personal. Normal që ky ndërtim kërkon gjitha mëlmesat, sikurse një recetë karakteristike dhe nëse ndonjëra prej tyre mungon hetohet në shije, vërehet se nuk është kompletuar mirë. Mirëpo, nuk duhet harruar edhe rrethanat në të cilat jeton artisti, sepse ato janë vendimtare në formimin dhe në krijimtarinë e tij. Ata janë hija e cila na ndjek tërë jetën. Artistët janë ata, të cilët me përpikëri më të saktë shprehin gjendjen shoqërore dhe shpirtërore të një shoqërie, në momente të caktuara. Për mua, të vetmet histori të sakta të jetës janë veprat artistike, dhe jo ato të cilat i shkruajnë të fortit. Dua të them se është arti ai që dëshmon të kaluarën dhe udhëheq nga e ardhmja!
KOHA: Si e përshkruani fotografinë e fëmijërisë tuaj?
DEMIRI: Në fakt, unë fëmijërinë time e kujtoj përmes fotografisë, përmes sekuencave shumë të shkurtra, edhe si ngjarje edhe si zhvillim. Kujtoj ato momente kur isha shumë i vogël dhe i paaftë për të bërë diçka vet, pastaj hapat e parë kokë më vete dhe leksionet e para për jetën. Të gjitha këto i kam të memorizuara si “frame” filmike, njëra pas tjetrës. Fëmijëria është një album fotografik pa të cilin nuk lëviz dot. Çdo ngjarje e mëtutjeshme lidhet me këtë album. Ëndrrat e dikurshme i krahason me ngjarjet dhe arritjet e sotme. Pa vetëdije bën krahasimet dhe vlerësimet që dikur të janë dukur fare të pakapshme. Plotëson dhe heq persona dhe ngjarje të ndryshme dhe përpiqesh të ndikosh në albumet e tjera të jetës dhe të jesh sa më i saktë. Dhe këtu shpeshherë i bëjmë gabimet më të mëdha duke mos e lënë që jeta të rrjedh spontanisht. Ky ishte një përshkrim i shkurtër përmes fotografisë në mbamendjen time, kurse fotografia si pasion filloi siç thashë, në adoleshencë.
KOHA: Të mbash një stilolaps, do të thotë të jesh në luftë. Por, të mbash një fotoaparat në dorë çfarë flet për ju?
DEMIRI: Nëse me stilolaps je në luftë njëherë, me fotoaparat je në luftë në dy fronte. Me stilolaps je ti ai që bën si të duash, kurse me fotoaparat nuk mundesh. Ai regjistron vetëm gjëra që sheh, domethënë gjërat që ndodhin, që ekzistojnë. Ka një mënyrë të të shprehurit, të cilën e quajmë shprehje përmes fotografisë ose të menduarit fotografikisht. Në momentin që ke një fotoaparat ne dorë dhe fillon të mendosh fotografikisht je në luftë me gjithë botën. Prej atij momenti bota më nuk është e rrumbullakët, por merr formën e kornizës katërkëndëshe. Tani e tutje ekziston vetëm ajo që është brenda kësaj kornize, çdo gjë jashtë saj ka pak vlerë. Këtë e them nga përvoja ime, por mendoj se gjithë fotografët e bëjnë të njëjtën gjë. Brenda kësaj kornize është një botë e re, për shumicën botë virtuale, por për artistin botë reale, gjegjësisht, bota e tij. Lufta e vërtetë është mes artistit dhe gjërave që rrezikojnë pastërtinë, çiltërsinë e kësaj kornize, çdo gjë e tepërt brenda saj e dëmton imazhin, e prish. Pastaj është dhe lufta që bën artisti për të përcjellë sa më tepër informata te shikuesi. Unë mendoj se luftën e kemi të njëjtë, me të vetmin dallim se ju shkruani me laps, kurse ne shkruajmë me dritë. Personalisht, për mua kur kam aparatin në dorë ndjej njëfarë sigurie dhe mundësie që përmes fotografisë të krijoj një botë timen, një vizion personal me të cilin i jap mundësi imagjinatës dhe ideve të mia.
KOHA: Si pjesë e vockël e një personi është rinia, pra një cikël i jetës së vërtetë që është jetuar në kohën e tij, dhe nuk është e njohur për askënd tjetër veç për veten e tij. Cila është rinia juaj si djalë, si shok, si nxënës?
DEMIRI: E thash edhe më lartë, unë jetën time e kujtoj përmes fotografive, edhe atë në disa albume. Brenda këtyre albumeve janë sekuenca te shkurtra. Janë momente që kanë lënë gjurmë në jetën time, siç janë dita e parë e shkollës, lindja e motrës… sekuenca nga shkolla e mesme, të cilat janë më të zëshmet në mbamendjen time. Pastaj vijnë studimet, jeta ushtarake, lindja e fëmijëve, gëzim ky i papërshkrueshëm, dhe normalisht edhe momentet tragjike, siç janë humbja e njerëzve më të dashur të jetës. Konkretisht jeta ime si djalë dhe si shok ka qenë mjaft interesante. Shkolla ka qenë preokupimi im më i madh. Shoqëria ka qenë në vendin e parë, së bashku jemi kalitur, i kemi hyrë jetës prej fillimit dhe si të thuash kemi qenë në një garë të vazhdueshme. Edhe pse garë, çdoherë duke ndihmuar njëri tjetrin, dhe lirisht mund të them se atëherë nuk ka pasur xhelozi, siç ka tani. Gjithmonë jemi munduar ta ndihmojmë njëri tjetrin, dhe sinqerisht ndjej nostalgji për atë kohë.
KOHA: Gjëja kryesore e gazetarit është të mos ndalon së pyeturi. Dhe pas shkollës së mesme si vazhdoi jeta juaj?
DEMIRI: Nuk do mend se jeta studentore është një kapitull më vete i çdo njeriu. Kam kryer Fakultetin Filologjik në Shkup, në kohë kur ka qenë më së vështiri për studentët shqiptarë. Koha kur Jugosllavia po prishej prej themelit. Kemi përjetuar turbulencat më të mëdha, kur nuk dihej se çka do të sjell e nesërmja. Mirëpo, dëshira për jetën dhe shkollimin triumfoi dhe dolëm faqebardhë, me diplomë. Pastaj vjen specializimi për Fotografi në Itali, studimet pasuniversitare për Histori Arti, dhe masteri në Kamerën Filmike. Pastaj gjashtë vite punë si ligjërues i Fotografisë në Universitetin e Tetovës.
KOHA: Vendlindja juaj është Kumanova, ndërkaq fati ju çoi të jetoni në Gostivar. Si ndodhi në fakt kjo zhvendosje?
DEMIRI: Po. Gjatë studimeve jemi njoftuar me bashkëshorten time, dhe jetën studentore e kemi kaluar pothuajse që nga fillimi bashkë. Si çdo çift tjetër, edhe ne kishim ëndrrat tona dhe planet për jetën. Siç përmenda, pas studimeve universitare, ato pas universitare i regjistrova në Itali. Ndërkohë, bashkëshortja ime ishte punësuar në Gostivar, meqë kishte lindur aty. Kishte punën të cilën e kishte ëndërruar, arsimtare e matematikës. Dhe me kthimin tim nga Italia vendosëm që të jetojmë në Gostivar.
KOHA: Për Gostivarin flitet ndër vite, në histori, edhe me versione të ndryshme bazuar nga pushtuesit e periudhave të ndryshme. Çfarë flet ky qytet për Ju?
DEMIRI: Lirisht mund të them se Gostivari është një ndër qytetet më karakteristike të Maqedonisë. I banuar kryesisht me shqiptarë, me turq dhe maqedonas është qyteti më tolerant dhe më i organizuar na planin kulturor dhe artistik. Në këtë qytet gravitojnë një numër i madh artistësh nga të gjitha lëmit, sidomos nga artit pamor. Ka rreth 20 vjet që organizojmë ekspozita e mbrëmje të ndryshme letrare. Në fillim nëpër lokale, e pastaj kemi hapur edhe galeri. Varësisht nga situatat e ndryshme kemi organizuar edhe ekspozita humanitare. Pra, asnjëherë qyteti i Gostivarit nuk është pasiv, por është shumë i gjallë dhe merr frymë lirshëm.
KOHA: Të vazhdosh studimet jashtë shtetit është një nga zgjidhjet më të mira për një student që kërkon një karrierë ndërkombëtare. Maqedonia është larg avancimit të një artisti, siç jeni Ju?
DEMIRI: Fatkeqësisht, kjo është shumë e vërtetë. Kohën e fundit po na ik rinia. Dallimi mes studimeve të dikurshme jashtë vendit me ato të tashmet, është se dikur mendohej të kryheshin studimet jashtë dhe pas tyre kthimi ishte i padiskutueshëm në mënyrë që të kontribuohej në vendlindje. Kurse tani, ata që dalin njëherë, nuk kthehen më. Për fat të keq ik gjenerata më vitale dhe më e dobishme e popullit. E gjithë kjo bëhet për arsye se ky shtet nuk i ofron asgjë të rinjve, dhe jo vetëm atyre. Nga gjitha anët na ka kapluar krimi dhe korrupsioni. Politika ka futur thonjtë në të gjitha poret e jetës. Dikur nevojitej diploma për t’u punësuar, kurse tani libreza partiake. Dëshpërimi te të rinjtë është shumë i madh. Shteti jo vetëm që nuk ndihmon, por edhe pengon. I shtyp ata që duan të punojnë dhe kontribuojnë këtu, duke u shtirur se vrapon pas investimeve te huaja, paradoks ky i llojit të vet. Artisti në Maqedoni është si peshku në zall, i lënë në duar të fatit. Edhe ata pak që ndihmohen, shantazhohen nga pushteti. Sistemi i vlerave ka rënë nën zero. Askush nuk përfill profesionalizmin, por vetëm dëgjueshmërinë. Vendet më të rëndësishme udhëhiqen nga njerëz jokompetentë dhe pa kurrfarë biografie profesionale. Shkollat na janë bërë celula partish politike dhe kam frikë se kjo dukuri shumë shpejt do të na hakmerret, sepse po tallemi me ardhmërinë tonë.
KOHA: Në tregun e artit jetojnë vetëm ata që guxojnë, apo..?
DEMIRI: Unë do thosha se në çdo treg mbijetojnë ata që dinë, normalisht se dija pa guximin nuk është e kompletuar. Tregu i artit është shume i komplikuar, por shyqyr zotit është shumë transparent, dhe çfarëdo që bëhet shihet. Arti nuk duron improvizime dhe joseriozitet, është si trupi i njeriut i pajisur me antitrupa. Çdo virus e lufton dhe e nxjerr jashtë. Mbijeton vetëm ajo që vjen nga brenda artistit. Reproduktimet, kopjimet, plagjiaturat vijnë e shkojnë, i shkel koha dhe i harron shpejt, mbijetojnë vetëm veprat e sinqerta dhe origjinale. Por kjo nuk do të thotë se nuk ka vepra të tilla e që nuk shiten, për fat të keq, marketingu i mirë bën të veten.
KOHA: Ne jemi ajo çfarë bëjmë në mënyrë të përsëritur; shkëlqesia, pra, nuk është një akt, por një shprehi?
DEMIRI: Nuk e di sa mban kjo në art. Arti nuk duron përsëritje, nëse e kuptova mirë pyetjen. Veprat artistike duhet të jenë secila akt në vete, dhe në fund të cikleve ato bëjnë një tërësi, apo një shprehje artistike. Jam shumë dakord se ne jemi ata që prezantohemi në veprat tona, por jo duke u përsëritur. Artisti i vërtetë është një ëndërrimtar i pashoq. Nuk ndalet së ëndërruari asnjëherë pa marr parasysh se ku do të arrij. Arti vdes aty ku fillon kompromisi me tregun ose me politikën, gjegjësisht me interesin. Vetëm ajo që del nga shpirti pa arritur truri ta regjistroj si vlerë ekonomike, për mua është art i kulluar.
KOHA: Fotografi sheh edhe përtej fotografisë. Ne kurrë nuk duhet të kemi frikë të shkojmë tepër larg, sepse e vërteta qëndron përtej?
DEMIRI: Po. E vërteta gjithmonë është afër. Bile shumë afër nesh. Por varet sa jemi të gatshëm ta shohim dhe ta themi. Mendoj se nuk kemi nevojë fare të shkojmë larg, sidomos artisti. Nuk duhet pretenduar për vende të largëta dhe të huaja. Artisti duhet të merret me rrethin dhe ti paraprij atij. Origjinaliteti është ai qe të bën artist. Kudo që të shkosh duhet ta kesh me vete origjinën, se vetëm ajo të mban gjallë.
KOHA: Një njeri i thyer në moshë sheh rininë e tij, të përjetuar, në foto. Fotografi mund të quhet magjistar, sepse ngri çastin e qenë?
DEMIRI: Pak me lartë fola për rininë time. Po, janë fotot ato që të kthejnë në të kaluarën. Se sa është fotografi magjistar, ajo duhet diskutuar, sidomos me fotografinë që përmendët ju, gjegjësisht në ngrirjen e çastit. Personalisht jam munduar që mos të jem një fotograf i cili vetëm ngrin çaste. Unë mundohem të shkoj pak më larg. Fotografia për mua është art i kulluar dhe me dhimbset ta harxhoj vetëm me ngrirje çastesh. Fotografi ka liri absolute në shprehjen e tij kreative dhe duhet ta shfrytëzoj atë. Unë mundohem që jeta e fotografisë time të filloj mu në atë ngrirjen e çastit, aty të jetë pikënisja e rrugëtimit të saj.
KOHA: Shumë kritikë të artit dyshonin në mundësinë e fotografisë në sferën e artit. Në muret e shtëpisë keni një fotografi apo pikturë? Pra, shoqëria jonë ku përqendrohet më shumë në blerje?
DEMIRI: Kjo që thoni është e vërtetë. Në fillimet e veta, fotografia kishte ‘armiqtë’ e saj që mendonin se do ta rrezikojë pikturën. Pastaj dolën edhe disa kritik arti qe e kontestuan faktin se fotografia është art. Më vonë fotografia u cilësua si medium me mundësi të mëdha komunikimi, kurse sot, fotografia është gjuhë me të cilën komunikojnë mediumet. Personalisht, në shtëpi kam vepra arti nga të gjitha llojet, piktura, skulptura, grafika, dhe normalisht edhe fotografi të shumta. Për fat të keq shoqëria jonë ka mundësi shumë të kufizuara për blerje të veprave artistike, këtu e kam fjalën për artdashësin. Situata ekonomike nuk lejon që të mendohet shumë në këtë drejtim. Kurse nga ana tjetër, ata që kanë mundësi për të blerë nuk janë fortë të dhënë për art.
KOHA: Objektet që fotografohen ekzistojnë dhe janë reale, por zhvillimi i teknologjisë sikur e shndërron realen?
DEMIRI: Zhvillimi i teknologjisë nuk bën asgjë përveç mundësisë teknike, është fotografi ai që duhet bërë të gjitha. Fotografia artistike është rezultat i pjekurisë autoriale, shkathtësisë, idesë origjinale dhe fantazisë. Pastaj, janë drita dhe shpirti artistik ato që e bëjnë fotografinë. Fotografia është aftësi e të vërejturit e jo rezultat i teknologjisë. Fotografi të bukura janë bërë edhe para një shekulli kur teknologjia ka qenë krejt në fillim dhe nuk ka qenë fare e lehtë si tani. Në çdo lëmi faktori njeri është ai vendimtari, pa marrë parasysh teknologjinë, e sidomos në fotografi. Pastaj janë edhe shkollimi dhe përgatitja profesionale. Kurse në fotografinë artistike ndikojnë edhe rrethanat e jashtme shoqërore dhe vrulli i brendshëm në shpirtin e artistit.
KOHA: Çfarë shprehin fotografitë e juaja?
DEMIRI: Thash pak më lartë se nuk jam fotograf çastesh. Gjithmonë mundohem që të shkoj pak përtej rrafshit fotografik. Ajo që dua të shpreh është pak më e ndërlikuar se vet sipërfaqja e saj. Dëshiroj të krijoj një raport me shikuesin dhe ti përcjell emocionet e mia te cilat kam pasur gjatë shkrepjes dhe në koordinim me gjendjen shpirtërore të tij të përcjell edhe mesazhin. Në përgjithësi, arti është ajo që ndjen, e jo ajo që shikon. Pra, nuk është fare i rëndësishëm motivi apo forma, por ndjenja. Unë kam shumë fotografi, të cilat janë të ndara në cikle. Ciklet të cilat i kam ekspozuar deri tani janë: “Light and Shadow”, “Ëndrrat e Kuqe”, “Dialog dhe kompromis”, “Sekreti”, etj. Fotografia ime nuk robëron momentin, përkundrazi, unë dua që ti jap liri atij, ti jap krahë. Nuk dua që shikuesi të përqendrohet në rrafshin e fotografisë, por të depërtoj në thellësinë e saj. T’ia lë në dorë të tërën, gjegjësisht në momentin që gjendet para saj të bëhet e tij, të identifikohet me ngjarjen që paraqet. Shumica më thonë se jam fotograf abstrakt dhe se në fotografitë e mia nuk ka portret, peizazh, dokumentar etj… të gjitha janë aty, por në mënyrën time. Pra, është pikërisht emocioni i cili ngërthen në vete të gjitha këto. Kritikët e identifikojnë dhe njohin artin, mirëpo janë shikuesit ata që e konsumojnë dhe ia japin kuptimin ekzistencës së tij. Secili nga këto cikle karakterizohet me veçoritë e veta. Me ciklin “Light and Shadow” (Drite dhe Hije), kam paraqitur detaje të vogla që paraqesin njerëz të rëndomtë. Aty shihen raportet mes njeriut të rëndomtë dhe veprës së tij. Drita apo jeta është ajo që na rrethon dhe nuk e kontrollojmë dot. Janë veprat tona ato që na karakterizojnë dhe na përcjellin si hije, mirëpo e mira është se këto mundemi ti kontrollojmë. Në këtë cikël janë detaje të vogla që asocojnë në njerëz të vegjël, të cilët në jetën e përditshme as që i vërejmë. Njerëz të vyer, të mençur, por që si përfill askush, vetëm e vetëm se nuk kanë potencë politike. Cikli tjetër është “Dialog dhe kompromis”. Vetia apo karakteristika kryesore e njerëzimit është dialogu, me të cilin fillon dhe mbaron çdo problem, çdo marrëveshje. Me dialog nuk ka gjë që është e pamundur. Edhe problemet që duken absurde një ditë zgjidhen dhe vjen te ndonjë kompromis. Zakonisht nuk janë të gjitha palët e përfshira njësoj të kënaqura, andaj dhe thuhet kompromis. Pra, loja ime me drite dhe me ngjyra të të gjitha llojeve do të thotë se ashtu sikur në jetë që nuk ka gjëra të pazgjidhshme, ashtu edhe në art nuk ka ngjyra që nuk shkojnë me njëra tjetrën, por duhet gjetur mënyra dhe raporti. Te cikli “Ëndrrat e kuqe”, i cili është pak më lirik janë të prezantuara peripecitë e jetës, duke filluar nga fëmijëria e hershme me defininim e ngjyrës së kuqe, duke kaluar adoleshencën dhe dashuriçkat rinore e deri te ngjyra e kuqe e gjakut, flamurit, etj.
KOHA: Ju keni realizuar një numër të madh ekspozitash personale në Itali, Bullgari, Austri, SHBA, Serbi, Maqedoni, etj., si dhe shumë ekspozita kolektive ndërkombëtare. Kudo që të shkoni, janë dy gjëra që gjithkush i do: familja, vendlindja, te ju cilat janë?
DEMIRI: As unë nuk bëj përjashtim në këtë drejtim. Për mua familja është gjithçka. Në fakt kudo që kam shkuar, kam shkuar vetëm si gjysma ime, gjysma tjetër gjithmonë është në shtëpi, ma familjen. E gjithë energjia që kam, buron nga familja. Prindërit janë ata që na e kanë mbjellë edukatën, e gjithë kjo me shpresë që një ditë ta përcjellim me sukses te fëmijët tanë. Normalisht që gjërat kanë ndryshuar dhe të edukosh sot një fëmijë nuk është aspak e lehtë. Jo që dikur ka qenë e lehtë, por jeta tani është më e ndërlikuar, dhe ashtu sikurse për të shkrepur një fotografi që duhet shpejtësi e një pjese të sekondës, ashtu duhet vepruar në situata të ndryshme, kur atyre ju duhet ndonjë këshillë e jona. Ne na kanë vënë në gjumë me përralla, dhe informatat e para i kemi pranuar përmes tyre, kurse tani nuk është kështu. Burimi i informatave është aq i madh dhe i gjerë saqë të kap frika, sepse nuk di se çfarë në realitet është mirë e çfarë jo. Me këtë desha të them se çdo largim nga shtëpia nuk është aspak i këndshëm. Mirëpo, unë kam fatin që sa herë që jam jashtë shtëpisë, rri rehat sepse gruaja është ajo që kujdeset për fëmijët dhe shtëpinë. Nuk mendoj se obligimet familjare të pengojnë në jetën artistike, përkundrazi, unë mendoj se ata janë shtylla ime, pa të cilët s’kisha frymuar dot.
© Gazeta KOHA. Të gjitha të drejtat janë të rezervuara.