Ishte 19 vjeç, një e kaluar e dhunshme, një punë: “e rekrutuan” atë për të nxitur krizën që rrezikon luftën atomike në botë
Nga Adil Ahmed Dhar ka mbetur pak. Mbetjet e ndara, varur nga pemët dhe gjakderdhja e shtegut të Lethporas, rajoni i Pulwamas, në Kashmir. Më 14 shkurt, Adili shpërtheu në një automjet me bombë me mbi 200 kilogramë eksplozivë. Ai ka vrarë mbi 40 agjentë indianë. Tani njerëzit e tij e përkujtojnë atë, e mendojnë “në parajsë”. Miqtë e separatistëve e kujtojnë atë si një hero. Por është diçka tjetër.
Adil Ahmed Dhar është një shkrepëse e përdorur për të për të filluar një zjarr. Ky është shpjegimi perfekt dhe dramatik i asaj se si një gjest individual mund të shkaktojë një reaksion zinxhir me pasoja serioze. Të tilla si të shtyjnë dy fuqi bërthamore – Pakistan dhe Indi – për një përplasje të hapur. Bastisjet ajrore, luftëtarët e shkatërruar, kampet e lëruar nga bomba. Ashtu si në Lindjen e Mesme, individi, me veprimin e tij të thjeshtë dhe destruktiv, është në gjendje të çrregullojë sisteme të mëdha, të ndezë kriza, të precipitojë situata që tashmë janë në balancë. Nganjëherë asgjë nuk mjafton, nëse vlera e jetës njerëzore është e pavlefshme.
Dhe ta mendosh se policia indiane kishte paraqitur Adilin jo si veçanërisht të rëndësishëm. Përkundrazi, ai kishte rëndësi të vogël, një ekstremist i nivelit të ulët. Në shkallën e rrezikut ata e kishin shënuar me letrën C, para tij ishin terroristët e kategorisë A dhe B. Një surprizë dhe një taktikë. Inteligjenca është e bindur se fraksioni që i përkiste kamikazi, Jaish-e-Mohammed, vendosi të përdorë vullnetarë pak të njohur vetëm për të marrë rreth filtrave të sigurisë. Një profil normal që ndoshta i befasoi rojtarët dhe prindërit e sulmuesit, i cili gjithashtu e dinte angazhimin e tyre politik.
Nëntëmbëdhjetë vjeç, me origjinë nga Kashmiri, Adili ndoqi shkollën në mënyrë sporadike, duke kaluar shumicën e kohës në punë të pasigurta. Mason, zdrukthëtar, punëtor, ai donte të bëhej një prift i përgatitur. Në fakt, ai kishte mësuar tetë kapituj të Kuranit përmendsh – thotë babai -, një thirrje e përbashkët për të mbështetur luftën kundër Indisë. Së bashku me të, dy kushërinj, njëri prej të cilëve vdiq në luftime në radhët e një grupi radikal të mbështetur nga shërbimet pakistaneze, Lashkar-e-Toiba.
Ndoshta Dhar u regjistrua një vit më parë, me të rinj të tjerë, për të zëvendësuar “fedayn” që vdiq në mision. Një hap i bërë më i lehtë nga motivimi i tij. Prindërit përshkruajnë një të kaluar të trazuar, rrahje policore, pjesëmarrje në marshime proteste ku ata kishin pësuar lëndime. Shenja të dukshme të kombinuara me një tërbim të thellë mbi të cilin shpesh janë përdorur “dërguesit”, menaxherët e kamikazit, një profesion që shpesh është nën studime.
Ata e përgatitën për sulmin, e mbushën atë me ideologji, e çuan atë deri në hapin përfundimtar. Një rrugë e ndërlidhur e besimit dhe kryengritjes gjithashtu nxitet nga ajo që shumë në Kashmir vuajnë nga autoritetet indiane. Shtypja mund të shndërrohet në shtues, në pranverë që projekton një aktivist në rrugën e vdekjes, të bindur se ai ka të drejtë edhe kur vret.
Adili ndoqi koreografinë e “dëshmorit”. Pas zhvendosjes së punës, ai u zhduk, nuk u kthye në shtëpi, devijoi nga rruga e zakonshme. Gjithmonë. Ai regjistroi një video ku ai shfaqet i armatosur, shpalli proklamimet, lartësoi revoltën, i bindur për të imituar talebanët. Bashkëpunëtorët e kanë riemëruar atë “komando Waqas”, bërthama e një njeriu të vetëm. Vullneti i tij është një model. Në fakt, antiterrorizmi po kërkon një të dyshuar, frikësohet se është i pari i listës, i gatshëm për të aktivizuar shpërthimin shpërthyes. Të lëshojë një raund të dytë në konfliktin indo-pakistanez.
Në këto faza dy armiqtë shkëmbejnë akuza, por nuk duan që çdo gjë të degjenerohet. Islamabadi e ka lëshuar pilotin si një shenjë të vullnetit të mirë, por helmet mbeten. (Shqip)