Delvina KËRLUKU
Kushtrim Bekteshi u lindi në Kumanovë në vitin 1982. Shkollimin fillor e mbaroi në fshatin Llopat-Kumanovë, ndërsa atë të mesëm në Kumanovë. Diplomoi në vitin 2008 në Fakultetin e Artit Dramatik – Shkup, drejtimi REGJI TEATRI, me shfaqjen “VOJCEKU” nga Georg Bihner. Ka mbaruar studimet postdiplomike në vitin 2011, në Fakultetin e Artit Dramatik-Shkup, ku është emëruar me titullin Magjistër i Arteve në studimet filmike audio-vizuele, moduli skenar filmi dhe TV. Në vitin akademik 2012-2013 punoi si bashkëpunëtor i jashtëm (asistent) në Katedrën e aktrimit në Fakultetin e Arteve në USHT. Është regjisor i mbi pesëmbëdhjetë shfaqjeve. Regjisor dhe skenarist i filmave me metrazh të shkurtër si: “Vdekja e Mjellmës”; “Diletanti”; “Pranverë e paharruar në fshatin e harruar” – projekt filmik që momentalisht është në fazën e postproduksionit. Autor i dramës: “Shpresë në ikje” (2007). Është fitues i shumë çmimeve për shfaqjen më të mirë dhe për regjinë më të mirë. Ditë më parë në Festivalin Mbarkombëtarë të Komedisë “Kokofest” në Korçë, me shfaqjen “Shërbëtori i dy zotërinjve”, Kushtrimi rrëmbeu gjashtë çmime. Momentalisht është docent në Katedrën për regji – teatri në Fakultetin e Artit Dramatik në Shkup.
KOHA: Çka ju ka ngelur në kujtesë nga “albumi” i fëmijërisë?
BEKTESHI: Shumë-shumë kujtime, njëri më i dashur se tjetri. Vetëm sa e mendoj fëmijërinë, menjëherë kujtimet shpërthejnë si një lum i rrëmbyeshëm dhe vijnë të çrregullta, të copëzuar, sikur bëjnë gara se cili kujtim do ta pushtojë gjithë vëmendjen time për një kohë. Edhe tani ashtu më vijnë kujtimet: lojërat që bënim me shokët e mëhallës kur një shkop i thjeshtë shndërrohej në tren, shpatë, aeroplan; shija e akullores që ma blinte gjyshi im në dyqanin e fshatit e unë e shikoja me admirim derisa ai më mbante për dore; tingulli i makinës së shkrimit që e dëgjoja deri natën vonë nga dhoma e librave ku shkruante babai im; muajt e verës që kryesisht i kaloja me djemtë e dajallarëve në Breznice ku laheshim tëre ditën në lumin e malit që ishte aq i ngrohtë sa mund të rrije me orë të tëra në ujë; pamjen mahnitëse të fushës së gjerë (më duket diku në Kamenicë), ku ishin mbledhur me dhjetëra mijëra njerëz për të ndjekur faljen e gjaqeve që e udhëhiqte Anton Çeta, ndërsa helikopterët e policisë serbe bënin xhiro tërë kohën lart mbi kokat e të pranishmëve dhe jo vetëm që nuk ngjallnin frikë por edhe më shumë e elektrizonin masën për të shpërthyer në brohoritje deri në kupë të qiellit “Kosova Republikë”. Asnjëherë më në jetë nuk kam parë aq shumë njerëz të mbledhur në një vend dhe aq të bashkuar e të vendosur për një qëllim kolektiv. Nga largësia ku qëndroja, Anton Çetës mezi arrija t’ia dëgjoja zërin, ndërsa fytyrën mundesha vetëm t’ia imagjinoj – ashtu leshbardhë siç e përshkruanin, diçka si ‘Zoti i pikturuar nëpër ilustrime librash apo filma vizatimor. Më vijnë shumë kujtime tjera, shumë kujtime të bukura, derisa fillova të rritem e ta shoh se bota nuk ishte e pafajshme dhe e sigurt siç e mendon një fëmijë.
KOHA: Kush kanë qenë heronjtë tuaj në periudhën e fëmijërisë?
BEKTESHI: Sigurisht nëna ime, babai dhe halla ime – të dy të burgosur e të përndjekur politik dhe gjithmonë këmbëngulës dhe të pamposhtur nga regjimi jugosllav, gjyshi im që ishte shtylla e familjes, të afërmit e mi. Pastaj me vite, sa më shumë e njihja botën heronjtë shtoheshin, zinin vend heronjtë kombëtarë si Skenderbeu, Ismail Qemajli, Isa Boletini, Hasan Prishtina etj., që edhe sot janë heronjtë e mi.
KOHA: Kur e kuptuan se fati juaj ishte përcaktuar që të merreni me regji?
BEKTESHI: Nuk e di a mund të quhet fat i përcaktuar. Më e saktë është të them se vet e kam përcaktuar këtë fat, edhe atë në një moshë relativisht të pjekur nga fundi i gjimnazit. Në atë moshë kisha dëshira skajshmërisht të kundërta: më tërhiqnin edhe shkencat edhe arti. Aktrimi më shumë, meqë motra në atë kohë ishte duke studiuar këtë degë të artit. Por, pastaj mirë që fitova bindje se nuk kam brumë aktori dhe m’u ngjall dëshira të punoja me aktorë dhe kështu e gjeta veten në profesionin e regjisë. Sigurisht jam i lumtur për këtë zgjedhje jetësore që kam bërë.
KOHA: Kur e keni provuar veten për herë të parë në rolin e regjisorit?
BEKTESHI: Në rolin e një “regjisorthi” mendoj se kam provuar të jem që kur kam qenë fëmijë, atëherë kur krijoja rregulla loje aty ku moshatarët e m’i ma lejonin, e ku nuk ma lejonin ose mbyllja gojën ose nuk luaja fare. Rolin e një të riu që dëshiron të bëhet regjisor e kam provuar për herë të parë në Fakultetin e Arteve ne Prishtinë dhe Shkup kur përgatisnim provimet e regjisë. E në rolin e regjisorit jam sprovuar me shfaqjen time të parë profesionale “Akuariumi” në Teatrin Shqiptar të Shkupit, edhepse para kësaj kisha bërë regjinë e tre shfaqjeve për fëmijë, por në atë kohë ende nuk ndihesha regjisor i kompletuar meqë ende ndjekja ligjërata si student i regjisë në Fakultetin e Arteve në Shkup.
KOHA: Çfarë në fakt është teatri?
BEKTESHI: Për mua është një pjesë e pandashme e jetës, një pjesë e pandashme e imja. Një hapësirë ku unë në mënyrë kreative artikulohem pa censurë, pa paragjykime dhe pa frikë se mund të keqkuptohem nga të tjerët. Një hapësirë ku përpiqem të gjej përgjigjet e pyetjeve që më shqetësojnë, ose pyetjet që ia bëj vetes mund t’ua parashtroj edhe të tjerëve – publikut. Një hapësirë ku kërkoj ta njoh të vërtetën për vetveten, njeriun, fenomenet shoqërore, ekzistencën, Zotin.
KOHA: A është jeta teatër?
BEKTESHI: Jeta nuk është teatër, e as teatri jetë. Por, janë dy gjera që marrin e japin nga njëra-tjetra dhe e plotësojnë njëra-tjetrën. Jeta është shumë më e paparashikueshme se teatri. Koha në jetë nuk mund të ndalet, ngjarjet rrjedhin e zhvillohen shpejt, marrin kthesa të pashpjegueshme që nuk i kontrollon dot. Ndërsa në teatër mund ta ndalosh kohën dhe ta analizosh thellë një segment të jetës. Prandaj, teatri i duhet shoqërisë, sepse të pamundshmen e bën të mundshme, të pashpjegueshmen e zbërthen, të paqartën e sqaron, gjërat jetësore që në dukje janë të pavlera dhe kaluese ua zbulon kuptimin dhe thellësinë që kanë.
KOHA: Ç’do të thotë të bësh jetë regjisori?
BEKTESHI: Një regjisor bën jetë specifike vetëm kur artikulohet në skenë, ndërsa jashtë skene bën jetën e një njeriu të zakonshëm – me hallet e njëjta, me pagesat e njëjta për taksat komunale, nevojat e përditshme. Vetëm ndoshta me një ndjeshmëri dhe perceptim më të theksuar për ngjarjet që ndodhin përreth dhe me një nevojë më të madhe për ta artikuluar më pastaj atë ndjeshmëri me një gjuhë specifike në skenë.
KOHA: A pajtoheni me faktin se sot, në nënqiellin tonë, politikanët janë jo vetëm “aktorë” të mirë, por edhe “regjisorë” brilant në realizimin e projekteve tragjike?
BEKTESHI: Është bërë e zakonshme në zhargonin e përditshëm që politikanëve t’u mveshet privilegji të quhen edhe aktorë e regjisorë, ose atë që e bëjnë të krahasohet me teatër. Krahasimet e tilla, sado që bëhen me ironi, në esencë nuk kanë asnjë lidhje me natyrën e profesionit që lidhet me teatrin. Teatri i mirëfilltë nuk shet iluzione, por krijon realitete te reja hapësinore e kohore qe ndërlidhen direkt ose tërthorazi me realitetin jetësor. Politika di shpesh te shes iluzione që s’kanë asnjë ndërlidhje me realitetin.
KOHA: Thonë se kriza ka lëshuar rrënjë edhe në teatër, veçmas në raport me publikun. Çfarë po ndodh në këtë drejtim dhe ku në fakt është vatra e krizës?
BEKTESHI: Kriza në shoqëri reflektohet domosdoshmërisht edhe në teatër. Nuk mund të pretendohet ose është shumë e vështirë të arrihet që në një shoqëri të thelluar në krizë etike, ekonomike e politike të presësh një zhvillim teatri që shpëton i paprekur nga këto probleme. E kjo, për vetë faktin se institucionet teatrore te ne janë në varshmëri të ngjarjeve që ndodhin në shtet, mbijetojnë falë atyre pak parave që vendos t’ia ndajë shteti – pra politika, dhe shtoi kësaj që teatri në gjuhën shqipe përjeton një diferencim të madh financiar në krahasim me teatrot në gjuhën maqedonase. Duke pasur këtë varshmëri dhe këto fonde të pakta, teatri tek ne me shumë vështirësi është duke mbijetuar dhe shumë rrallë arrin të krijojë një realitet teatror të ndryshëm nga realiteti jetësor. Publiku në teatër vjen i kontaminuar nga jashtë me gjithë bagazhin e stereotipave e paragjykimeve që ia ka imponuar koha dhe sot është shumë e vështirë që teatri, në kushtet që funksionon, t’i ofrojë këtij publikut një realitet ndryshe nga jeta, një magji skenike që do ta intrigojë, do t’ia sfidojë imagjinatën dhe do ta bëjë të mendojë më thellë për realitetin jetësor, rrjedhimisht edhe ta dekontaminojë publikun nga ato stereotipa e paragjykime. Nuk them se teatri, edhe po të krijohej në kushte fantastike, mund të arrijë si me magji ta ndryshojë publikun-shoqërinë. Por një teatër i mirëfilltë mund të përcaktojë diagnozën e problemeve, mund të hap vizione të reja, mund të jetë një katalizator për shoqërinë që do ta ndihmonte në tejkalimin e krizës. Por, për të pasur një teatër të tillë, përveç se është i domosdoshëm talenti krijues i atyre që e bëjnë këtë lloj tetari, i domosdoshëm është edhe menaxhimi i mirë dhe patjetër edhe mbështetja financiare shumë më e madhe ne krahasim me atë që ekziston tani.
KOHA: A është lehtë të jesh regjisor shqiptar në një hapësirë ku kultura është shndërruar në çështje më shumë se margjinale?
BEKTESHI: Nga vetë pyetja juaj ku me të drejtë konstatoni se kultura është shndërruar në çështje më shumë se margjinale, besoj se vetëkuptohet se në këtë nënqiell nuk është fare e lehtë të ushtrosh profesionin e regjisorit apo çdo lloj profesioni tjetër që lidhet me artin.
KOHA: A mendoni se për dështimet e shqiptarëve në çdo sferë, pra edhe në kulturë, fajtorë gjithnjë janë të tjerët?
BEKTESHI: Nuk mund ta pranoj mendimin se shqiptarët janë të dështuar në çdo sferë, bile përkundrazi mendoj se shqiptarët kanë qenë dhe janë shumë të avancuar në shumë sfera, por në kohë të ndryshme dhe për arsye të ndryshme shpesh kanë pësuar regresion, ngecje dhe barriera në zhvillimin dhe avancimin të vlerave kulturore dhe aspekteve tjera shoqërore. Për ta përcaktuar fajin është shumë e vështirë sepse duhet njohur edhe analizuar thellë rrethanat historike, varësisht për cilat periudha kohore flasim. Sigurisht në periudha okupimi apo mohimi, e shtypje të të drejtave elementare kolektive për një komb, fajtorë për këto ngecje kulturore janë okupatorët ose mohuesit e shtypësit të këtyre të drejtave. Por, në kohën e sotme mendoj se nuk mund t’ia lëmë fajin të tjerëve. Sigurisht periudhat e represionit nga e kaluara kanë lënë zbrazëtira që ende reflektohen në kohën e sotme, por besoj se tani shumëçka varet vetëm prej nesh dhe fajin për dështimet duhet ta kërkojmë në mesin tonë. Shqiptarët sigurisht në këtë fillim shekulli janë shumë më mirë se në të kaluarën, janë shumë mirë të pozicionuar politikisht në vijën strategjike për të qenë pjesë e vlerave evropiane. Por, fatkeqësisht nuk po arrijmë të mbërthejmë fort shansin historik për konsolidim të të gjitha forcave dhe kapaciteteve kombëtare për ta hedhur hapin sa me larg përpara në çdo sferë të jetës. Për këtë fajin kryesor e ka politika, ose më saktë të keqbërit politikë në përcaktimin e prioriteteve dhe strategjive afatgjate. Derisa kultura nuk bëhet një nga prioritet e politikës, kombi ynë vështirë se do të bëjë hapërime të mëdha dhe të shpejta drejt bashkimit me familjen e madhe evropiane. Në Evropë mund të hyjmë e të konkurrojmë në mënyrë të barabartë vetëm me vlerat tona kulturore, vetëm ashtu do të na njohin e do të na dallojnë kush jemi dhe çfarë vizionesh kemi për të ardhmen e kombit tonë në tërësi.
KOHA: Një përkufizim për nocionin film?
BEKTESHI: Nuk i pëlqej nocionet dhe definicionet, e shto kësaj që sapo kam filluar të sfidohem në botën e filmit. Filmi për mua, edhe pse e shikoj shumë, është një oqean ende i panjohur në të cilin sapo kam filluar të lundroj. Sigurisht është shumë i ndryshëm nga teatri, kërkon një mënyrë të të menduarit ndryshe, një mënyrë narracioni që kryesisht është i bazuar në imazhe, ton, atmosferë, ngjyra dhe më pak në veprim e dialogë. Është sa sfidues, po aq edhe i frikshëm. Sa i ngrohtë në punën kreative, po aq edhe i ftohtë në aspektin teknik. Një ‘monstër industrial’ që të josh e të bën ta dëshirosh, por edhe shpesh të shtyn tmerrin kur përballesh me të.
KOHA: Çdo të thotë për Ju “Pranverë e paharruar në fshatin e harruar”?
BEKTESHI: Do të thotë një kapitull i ri në jetën time profesionale. Një dritare e re për ta parë botën nëpërmes imazheve, për të komunikuar me shikuesin në një formë shumë më ndryshe se në teatër. Një sfide e re dhe një guxim për t’i përballur me dallgët oqeanike i hipur mbi një varkë. “Pranverë e paharruar në fshatin e harruar” është një rrëfim imi, dhe duke qenë përvoja ime e parë filmike në këto përmasa, jam shumë intimisht i lidhur me të. Ndonjëherë në raport me këtë film ndjehem si një fëmijë që i gëzohet faktit që tani ka biçikletën që për shume vite e ka soditur me admirim prapa xhamave të dyqaneve. Më në fund biçikleta është e tij – kjo është shumë me rëndësi për të.
KOHA: Por, neve gjithnjë po na ndodh që gjërat me vlerë dhe që për shoqëritë normale janë të paharruara, në fakt ia dorëzojmë harresës. Çfarë sindormi është ky?
BEKTESHI: Kjo është gjëja që më së shumti më shqetëson edhe shpesh më bën nervoz. Mendoj se kjo është një nga lëshimet apo mangësitë tona më të mëdha si komb, si mentalitet. Harrojmë shpejt të kaluarën dhe nuk nxjerrim asnjë mësim nga ajo. Për inate personale apo egocentrike, apo thjeshtë si pasojë e një indiference të pakuptimtë, lëmë në harresë emra të mëdhenj të kulturës, artit, politikës, shkencës, letërsisë dhe të çdo sfere tjetër, e nuk mendojmë fare se me këtë logjikë edhe vlerat e së tashmes do të bien në harresë në të ardhmen. Nuk na bëhet vonë edhe kur duan të na degradojnë ose falsifikojnë historinë, kur duan të na rrëmbejnë personalitetet apo heronjtë kombëtarë. Shkatërrojmë ose nuk i mirëmbajmë arkivat, artefaktet arkeologjike, apo godinat me vlera historike. Harrojmë se tradita është ajo që na bën ata që jemi, se traditën duhet ta ruajmë e ta përcjellim tek gjeneratat e ardhshme, që ata pastaj ta përcjellin tek gjeneratat në vijim. Harrojmë që njohja e traditës e mban gjallë dhe e përcakton identitetin e një kombi, është tregues i shtresave të zhvillimit dhe përparimit të tij, është kujtesë kolektive se kush ishim, kush jemi tani dhe ku duam të shkojmë në të ardhmen. Nuk e di ç’është ky sindrom shqiptar, si mund të zbërthehet e të diagnostifikohet. Shpresoj të jetë një virozë e kohës që do të shërohet në një të ardhme të afërt.
KOHA: Keni realizuar projekte jo vetëm në Maqedoni, por edhe në Shqipëri e Kosovë. Ku e keni përjetuar më shumë emocionin dhe pse?
BEKTESHI: Emocioni është i njëjtë kudo që punoj, sepse çdo shfaqje e re është një sfidë e re, një vizion i ri, një dëshirë dhe përpëlitje e llojit të vet drejt materializimit të një ideje. Prandaj e kam vështirë të bëj dallime dhe selektime në aspektin emocional në raport me shfaqjet e realizuara.
KOHA: Kemi shumë aktorë, por pak hapësirë? Si të menaxhohet një shumësi e tillë për t’u dhënë të gjithëve së paku një shans?
BEKTESHI: Që të kenë të gjithë shansin e merituar duhet krijuar hapësira të reja skenike. Pra, përveç teatrove ekzistuese në gjuhen shqipe, duhet themeluar edhe teatro shqiptare edhe në qytete të tjera ku jeton një shumicë shqiptare, siç janë Struga, Kërçova e Dibra. Njësoj siç ka teatro në gjuhën maqedonase në çdo qytet me popullsi të konsiderueshme ose shumicë maqedonase. Fatkeqësisht, edhe këto teatro shqiptare që kemi, funksionojnë në kushte anormale. Teatri Shqiptar i Shkupit ka vite që po rinovohet e për momentin funksionon në një hapësirë shumë të kufizuar skenike; Teatri i Tetovës u bë më shumë se një dekadë që funksionon në kushte skajshmërish të këqija në kuadër të Shtëpisë së Kulturës, e premtimet se do të ndërtohet godina e teatrit përsëriten çdo vit e nuk realizohen; dhe ansambli i Dramës Shqipe në kuadër të Teatrit të Kumanovës, i themeluar së voni, ndan të njëjtën hapësirë me ansamblin në gjuhën maqedonase dhe mezi arrin të prodhojë dy premiera në vit. Prandaj, edhe hapësira për punë e për ushtrim të profesionit të aktorit është shumë e kufizuar. Po u rrit kjo hapësirë, sigurisht që secili do të ketë shansin ta ushtrojë profesionin e vet dhe jam shumë i sigurt se edhe kualiteti do të rritet, sepse do të shtohet konkurrenca kreative. Se sa është e rëndësishme krijimi i një hapësire të re skenike tregon fakti që me themelimin e Teatrit të Tetovës dhe më pastaj atij të Kumanovës, përveç që u punësua një numër i konsiderueshëm i aktorëve të diplomuar, përveç që u rrit numri i shfaqjeve në gjuhën shqipe në Maqedoni, po ashtu edhe u dyfishua numri i studenteve në degën e aktrimit dhe regjisë, sidomos numri i studenteve femra që ishte deficitar në teatrin shqiptar në Maqedoni. Ky është një tregues se ka shumë talente të rinj që duan të merren me profesionin e aktorit apo regjisorit, por për këtë u duhet krijuar hapësira adekuate dhe duhet t’u jepet shansi për punë.
KOHA: Politika në fakt ka kohë që është prezent në të gjitha segmentet e kulturës shqiptare, përfshi edhe teatrin? Ndasitë janë të dukshme gjithandej? Pse teatri ynë (në hapësirat shqiptare) nuk arriti t’i rezistojë kësaj së keqe që edhe aktorët i ka bërë, nëse mund të themi, pikë e pesë?
BEKTESHI: Mendoj se pjesërisht kësaj pyetje iu përgjigja edhe më lartë, ndoshta në një formë tjetër, ku sqarova reflektimin e krizave shoqërore edhe në teatër. As teatri, pra komuniteti artistik, nuk arriti t’i rezistojë mentalitetit që e imponoi të keqbërit politikë, ku thuajse gjithçka duhet të funksionojë me “njoftësi”, me interesa të ngushta klanore, shtyrje me bërryla se kush do të zë një vend pune, kur dihet se mundësitë e punësimit janë tejet të kufizuara, ku servilizmi i skajshëm ndaj atyre që janë në pozita vendimmarrëse është bërë një gangrenë psikologjike kolektive, etj. Hapësira e kufizuar skenike i ka krijuar të njëjtat probleme edhe në teatër dhe ka mbjellë po këtë mentalitet të mbrapshtë të funksionimit, njëlloj si në fushat e veprimtarive tjera shoqërore. Prandaj, edhe ekzistojnë këto ndasi e konfrontime, prandaj edhe ekziston ky zvetënim i vlerave dhe ky regresion apo ngecje estetike në art.
KOHA: Kemi apo nuk kemi drama të mira të autorëve shqiptarë dhe pse në skenat tona dominojnë autorët e huaj?
BEKTESHI: Mund të them se kemi autorë të mirë shqiptarë dhe disa nga veprat e tyre i kam inskenuar. Sigurisht autorët e huaj, sidomos ata klasikët e vjetër dhe modern, ende janë të paarritshëm dhe prandaj edhe janë më joshës për çdo regjisor, jo vetëm tek ne por besoj edhe gjithkund në botë. Se a duhet të inskenohen më shumë vepra të autorëve shqiptarë nëpër skenat tona, mendoj se po. Se a duhet t’u mundësohet krijuesve dhe autorëve shqiptar që të jetojnë vetëm nga puna artistike, përsëri mendoj se po, sepse vetëm ashtu ato do të jenë në kontakt të vazhdueshëm me artin që bëjnë dhe do të avancohen në estetikën e krijimtarisë së tyre, pa patur nevojë të sigurojnë mbijetesën nga burime tjera.
KOHA: Çfarë bën Kushtrimi jashtë Teatrit?
BEKTESHI: Jashtë teatrit përsëri një pjesë të konsiderueshme të kohës ia kushtoj teatrit duke parë shfaqje, lexuar drama, duke ligjëruar lëndën e regjisë në Fakultetin e Artit Dramatik në Shkup. Sigurisht, edhe shoh shumë filma, nganjëherë edhe filma koti kur ndjej ndonjë boshllëk. Takoj miq e familjarë. Është një jetë shumë më ndryshe nga ajo kur jam brenda godinës së teatrit, por përsëri jo krejtësisht e shkëputur nga teatri.
KOHA: Çfarë projektesh keni për të ardhmen, kuptohet pas realizimit të filmit “Pranvera…”?
BEKTESHI: Tani po merrem me postproduksionin e filmit “Pranverë e paharruar në fshatin e harruar” që besoj se premierën do ta ketë në fund të këtij viti apo fillim të vitit tjetër. Ishte në plan që në këtë periudhë vjeshte të realizoja një shfaqje me tekst të Luixhi Pirandelos në Teatrin e Tetovës, por hoqa dorë nga ky projekt për arsyet që i shtjelluam më lartë – mungesë të financave optimale për realizim të një shfaqje të pasur dhe të plotë estetikisht në të gjitha parametrat. Jam në bisedime për realizim të një shfaqje në Kosovë, por ende asgjë nuk është konkretizuar. Sidoqoftë, edhe përkundër gjithë vështirësive që i ka sjellë koha dhe të keqbërit politikë, jam optimist për ndryshimet pozitive që do të ndodhin në të ardhmen dhe nuk ndalem së kërkuari mundësitë për artikulim në skenë apo film.
© Gazeta KOHA. Të gjitha të drejtat janë të rezervuara.