Delvina KËRLUKU
Daut Nexhbi Dauti u lind më 31 mars 1961 në fshatin Bojanë – Shkup. Shkollimin fillor e kreu në vendlindje, Ohër dhe Shkup. Në Shkup ka kryer gjimnazin “Zef Lush Marku” dhe Fakultetin e Gazetarisë në Universitetin “Qirili e Metodi”. Jeton në Shkup që nga viti 1972. Ka punuar në gazetën “Flaka e vëllazërimit”(nga viti 1998 vetëm “Flaka”) në periudhën 1988-2004 si gazetar, redaktor rubrikash dhe kryeredaktor e redaktor përgjegjës. Ka qenë korrespodent i Radio Dojçe Veles nga Shkupi, ka bashkëpunuar me shumë gazeta, revista e publikacione në Maqdedoni, Kosovë, Shqipëri dhe jashtë tyre.(“War and peace report”, “Transition”, IWPR, “Forumi multietnik( botim i Search for Common Ground in Macedonia). Më 1998 qe shpallur gazetar më i mirë i gazetës “Flaka е vëllazërimit” për raportimin e tij nga kriza e njohur e vitit 1997 në Shqipëri. Në vitin 2002 merr mirënjohjen më të lartë gazetareske në Maqedoni “Mito Haxhivasilev-Jasmin” për kolumnat e botuara në gazetën më të madhe të pavarur aso kohe, “Dnevnik” që trajtonin periudhën pas konfliktit të vitit 2001 në Maqedoni. Në vitin 2013 mori Çmimin “13 Nëntori” që Qyteti i Shkupit ia ndau për publicistikë dhe gazetari. (Të njëjtin çmim e ka marrë edhe si gjimnazist për hartim letrar). Ka një sërë botime letrare dhe publicistike. Në dy ishte anëtar i Komisionit për Verifikimin e Fakteve (lustrimit), i themeluar nga Kuvendi i Republikës së Maqedonisë.
KOHA: Z. Dauti, si person që iu përkushtuat gazetarisë, çfarë mund të na thoni për gazetarinë shqipe dhe ngjarjet e kohës?
DAUTI: Nëse flasim për të kaluarën dhe të tashmen, dhe gazetarinë që është kultivuar në të gjitha trojet shqiptare, atëherë do të duhet patjetër që të marrim parasysh kushtet shoqërore-politike dhe hapësirën që ua kanë lënë regjimet dhe pushtetet demokratike por dhe parakushtet tjera. Në kohën e pluralizmit gazetarët e gjetën veten dhe hynë me shumë idealizëm. Demokratizimin e shoqërisë e shikonim si një fushë të gjerë të lirisë së shprehjes, por shumë shpejt u desh të ballafaqohemi me realitetin dhe sot nga pak jemi kthjellur të zhgënjyer, se çdo TV, gazetë, radio, ose portal, ka një politikë redaktuese në suaza të së cilës duhet të gjejnë veten, pra liri absolute nuk ka përderisa ekziston një treg në të cilin media është e varur nga interesat e bizneseve apo përcaktimeve ideopolitike. Nuk është problemi të kenë mediat politikë redaktuese të caktuar, problemi është kur për hir të disa interesave cenohet dinjiteti i gazetarëve, siç ishte në mënyrën më vulgare gjatë qeverisë së kaluar në Maqedoni, kur disa media me paratë e shtetit ishin bërë mercenare të VMRO-DPMNE-së. Brengosës është edhe trendi i amatorizmit të shumë portaleve dhe verbëria në mbrojtjen e kauzave që nuk mbrohen dhe diskreditimi oponentëve me fjalor vulgar dhe çka është më e keqe, plasimi i të pavërtetave. Shpesh harrohet se akuza ose mbrojtja më e mirë për këdo qoftë nuk janë fjalët, por faktet.
KOHA: Cilin vend ua ka rezervuar media shqipe shpirtrave të kombit? Dje dhe sot?
DAUTI: Si dje, si sot, gjithkush e ka zënë vendin që pak a shumë i takon sipas meritave. Ndoshta dikur ka pasur “shpirtra” të cilët vendin në shoqëria ua ka siguruar konstelacioni ideologjik dhe së këndejmi edhe respekti ka qenë i motivuar njësoj, porse edhe sot në periudhë pluralizmi, vlerësimi dhe respekti shpesh mjegullohet me dozë të tepruar kriticizmi ose lavde të pamerituara.
KOHA: A mendoni se gazetaria jonë, institucioni i lajmeve dhe shkolla e gazetarisë nuk arritën të bëhen forum për shkëmbimin e risisë, e as arenë për kritikën ndërtuese?
DAUTI: Problemi kryesor i gazetarisë në gjuhën shqipe sot është tregu dhe mungesa e një sigurie financiare, që ndikon të kemi ekipim kadrovik të mangët. Potenciali gazetaresk nuk është ndonjë problem, se universitetet tona pothuajse të gjitha kanë degë të komunikologjisë ose gazetarisë, prandaj nuk duhet të ketë mungesë kuadri profesional, as cilësia e informimit që duhet ta prodhojnë. Në anën tjetër, mediat, sidomos portalet, janë lëshuar në garë për lexues ose klikime duke cenuar profesionalizmin. Kemi përpjekje për të qenë atraktiv dhe vihen shpesh tituj që s’kanë lidhje me përmbajtjen e tekstit, vetëm e vetëm që të tërheqin vëmendjen e publikut. Por, unë shpesh si problem kryesor i përmend kushtet e tregut si determinantë edhe për zhvillimin e medias, sepse “ngushtaku” i pronarëve për të siguruar të ardhura nga tirazhet (që janë të vogla) dhe reklamat (që janë të pakta) që i shtyn të kursejnë. Kjo bën që në shumë media të mos ketë lektorë dhe niveli i gjuhës ka rënë dukshëm krahasuar me kohën e “Flakës së vëllazërimit”, kur kishte hiq më pak se 4-5 lektorë. Një dukuri tjetër që ka marrë hov e që i shkel vrazhdë rregullat gjuhësore të shqipes është shmangia e lakimit dhe shquarjes së emrave të huaj për hir të ruajtjes së origjinalitetit të tyre. E nisin me emrat e huaj, vazhdojnë njësoj me emrat e përveçëm shqip! Ku janë institucionet akademike por dhe të shtetit shqiptar (prej nga dhe vjen kjo dukuri) që ta mbrojë shqipen nga bastardimi i mëtutjeshëm?! Mjetet e informimit, përveç se informimin, si mision primar, duhet, kanë përgjegjësi edhe për emancipimin e përgjithshëm të një publiku, ku kultura e komunikimit duhet të shoqërohet edhe me kultivimin e gjuhës.
KOHA: Ju keni punuar si gazetar, redaktor rubrikash, si dhe kryeredaktor. Si nisi jeta juaj në gazetari, kjo veprimtari publicistike?
DAUTI: Se si kam hyrë në gazetari, ndoshta rëndësi të veçantë ka një anekdotë më e hershme. Kur isha në gjimnaz, lënda ku shquhesha më së shumti ishte gjuha shqipe. Pata fatin që arsimtar të gjuhës shqipe që nga fillorja, e pastaj edhe në gjimnaz, ta kem njërin nga mësimdhënësit më entuziastë të viteve shtatëdhjetë ndër ne, Adnan Again, të cilin në gjimnazin “Zef Lush Marku” e pata edhe kujdestar. Duke parë që kisha prirje për të shkruar që nga hartimet e para, më kishte nxitur që të vazhdoja me shkrime letrare. Anekdota është kjo: Një ditë një shok i klasës gjatë pushimit të madh m’u lut ta shkruaja një hartim për një vajzë të tezes së tij dhe unë për hatër ia shkrova shpejt e shpejt brenda njëzet minutash. Doli një hartim jo shumë i gjatë, aq sa mund të shkruaja në shpejtësi brenda një pushimi të madh, por me një stil letrar sipas meje. Pas disa ditësh ky shoku më tregoi se vajza e tezes së tij kishte marrë pesëshe dhe shumë lëvdata. Një ditë kjo vajza, e cila sot është profesoreshë në të njëjtin gjimnaz, duke qenë kujdestare në hyrje të shkollës, i shpërndan nëpër klasa kopjet e gazetës “Flaka e vëllazërimit” që atë kohë vinte edhe në gjimnazin tonë. Ishim në orë të kujdestarisë. Ajo i la gazetat në klasën tonë dhe posa doli, profesori Adnan Agai na tha: “E shihni këtë vajzë, ajo ndoshta nuk është e vetëdijshme se ka talent për gazetari. E kishte shkruar një hartim të bukur me stil gazetaresk!” Shoku im i bankës që e dinte fshehtësinë e autorësisë së hartimit “të saj”, më preku me bërryl dhe më tha: Ky është kompliment për ty! Unë kisha bërë përpjekje të shkruaja diçka më afër stilit letrar dhe më kishte dalë stil gazetaresk! Në të vërtetë, ky episod më shtyri pak të mendoj çfarë fakulteti të zgjidhja, sepse më parë më së shumti mendimet më çonin nga fakulteti i gjuhës shqipe. Në fund, u përcaktova për të shkuar në gazetari, sepse përveç zbulimit nga profesori i gjuhës se kisha talent për gazetari, ishte edhe diçka tjetër shumë pragmatike, deri atëherë, nuk kishte gazetar shqiptar me fakultetin e gazetarisë dhe mendoja se kështu më lehtë do të punësohesha. Mendoj se rezonimi i tillë ishte shumë pragmatik, sepse pas diplomimit, kur u bëra gazetari i parë shqiptar i diplomuar në Shkup(më vonë u radhitën edhe shumë të tjerë), deri në punësim nuk prita më shumë se 4-5 muaj. Ndonëse në konstelacionet e atëhershme ka pasur një rend dhe hierarki pak a shumë rigoroze, shumë shpejt nisa me zhanret analitike(komente, vështrime…) duke mbajtur një kolumnë (“Periskopi”), ku i jepja pak më tepër liri vetes për të shkruar me dozë më të madhe ironie, diku-diku edhe satire, gjë që është pëlqyer mjaft nga lexuesit.
Në rrugëtimin profesional mbi tri dekada (jo vetëm si i punësuar), do të kisha veçuar dy momente. Në vitin 1993, bashkë me Sefer Musliun dhe Afet Miftarin nga Televizioni i Maqedonisë, me vetiniciativë u nisëm në një rrugë pothuajse aventurë, për t’i gjetur shqiptarët e Ukrainës, për ekzistimin e të cilave pak kush kishte ditur. Kur u emetuan emisionet në TVM ka qenë një shok i vërtetë pozitiv dhe ky episod ka mbetur ndoshta si kulm profesional për ne të tre(bëmë edhe libër). Momenti i dytë padyshim ka të bëjë me ngjarjet dramatike në Shqipëri. Kam pasur fat që në vjeshtë të vitit 1990, ende pa rënë komunizmi, diç që e kishim pasur të gjithë ëndërr të shohim prapa perdes së hekurt, të jem pjesë e një delegacioni shkrimtarësh nga Maqedonia në Shqipëri, prej nga dolën më shumë se 15 reportazhe për Shqipërinë ende komuniste(pastaj do të ndodhin ngjarjet e mëdha) dhe në vitin 1997, kur po përmbysej gjithë shteti shqiptar nga rënia e kursimoreve piramidale, pra, në një pothuajse luftë qytetare, isha i vetmi gazetar shqiptar nga Maqedonia që raportoja për ato ngjarje. Një përjetim që s’harrohet dhe një sprovë e rëndë profesionale, që derisa përcillja ngjarjet shpesh ia kisha shtruar pyetjen vetes “çfarë po ndodh?” dhe së këndejmi, a ia vlen për hir të profesionit të futesh në zjarr e të sakrifikosh veten në një marrëzi të tillë! Gazetaria më ofroi më shumë seç do të më kishte ofruar cilido profesion tjetër: dëshmitar i shumë ngjarjeve dramatike, udhëtime në shumë vende, njohje njerëzish…, por, përveç të gjithave, duhet dhe të kesh fat që të gjendesh ndonjëherë në vend të duhur e në kohë të duhur. Përveç atyre që veçova më sipër, do të kisha shtuar, për shembull, vizitën e Bill Klintonit në kampin e refugjatëve në Stenkovec (1999), kur unë raportoja dhe isha me mikrofon në dorë tek ai me Hilarin dhe të bijën Çelsin, dëgjonin me vëmendje rrëfimin rrëqethës të një fëmije kosovar që ia kishin vrarë disa anëtarë të familjes. apo ngjarja tjetër, kur u gjeta në Brukses pikërisht në konferencën e Havier Sollanës, sekretar i NATO-s, kur informoi për kapitullimin e Serbisë. Dy vjet më vonë, do të gjendesha edhe në kabinetin e kryetarit rus. Kur përfundoi konflikti i vitit 2001, isha me grupin e gazetarëve që e shoqëronin kryetarin e ndjerë Boris Trajkovskin në Krime, ku u takua me kryetarin ukrainas, Kuçma e pastaj edhe në Moskë me kryetarin rus Putin, nga kabineti i të cilit ka mbetur një foto për kujtim me prapavijë dy kryetarët. Ose, në fitoren e parë të forcave demokratike në Shqipëri(1992), menjëherë ditën e hënë, arrita me kolegun Hajri Shaqiri t’i merrnim intervistën liderit të ri të Shqipërisë, Sali Berishës, i cili për shkak të asaj interviste u vonua më shumë se një orë në një pranim të ambasadës amerikane! Ajo që ka mbetur si shije e hidhur, është se gazeta ku punoja, nuk arriti t’u mbijetojë kushteve të reja të tregut. Është për çdo keqardhje që dy gazeta me traditë si”Flaka” këtu te ne dhe “Rilindja” në Kosovë, nuk e vazhduan traditën disa dekadëshe, sepse nuk meritonin të shuhen.
KOHA: Si i ka pritur lexuesi maqedonas kolumnat tuaja?
DAUTI: Lexuesi maqedonas kolumnat në “Dnevnik” i pat pritur jashtëzakonisht mirë. Për jehonën e shkrimeve flasin edhe reagimet e vetë lexuesve kur kjo gazetë hapi ueb-faqen e vet dhe ku mund të shiheshin komentet dhe klikimet dhe ndodhte shumë shpesh që tekstet e mia të ishin ndër tri më të lexuarat. Kuptohet, një qasje e një autori shqiptar nuk i ka pëlqyer gjithkujt dhe në komente shpesh ka pasur reagime negative duke i bërë vërejtje redaksisë si lejon këtij autori “të përhapë ide shqiptaro mëdha”, dhe mua më “këshillonin” që të shkoja në Shqipëri për t’i shitur idetë e mia! Ky është çmimi, nuk mund t’u pëlqesh të gjithëve, por është me rëndësi që në këto kolumna jam përpjekur t’i thyej disa klishe dhe tabu midis dy popujve. Në ato kolumna, mes tjerash, e pata prekur edhe çështjen e asimilimit të shqiptarëve ortodoksë. Ka pasur dhe shumë polemika me autorë që s’janë pajtuar me mua. Dua të them se ka një qasje shpesh të gabuar te ne, kur shumë intelektualë, reagimet e tyre, në vend se t’i shprehin në gjuhën e mohuesve, zgjedh shfryrjen emotive në shtypin shqiptar dhe kështu praktikisht flasin vetëm me vetveten.
KOHA: Jeni nderuar me mirënjohje më të lartë gazetareske, për publicistikë dhe gazetari. Çfarë punë nevojitet që të arrihet dhe çfarë flet ky nderim?
DAUTI: Mirënjohjet duhet të vijnë natyrshëm pas punës të gjithsecilit.. Mua mirënjohja më e lartë e gazetarisë më erdhi në vitin 2002 pas kolumnave në gazetën “Dnevnik”, në të cilat dominonin mesazhet e pajtimit pas konfliktit të një viti më parë. Në juri kishte ndodhur kryeredaktori i i ‘Flakës” (i ndjeri Faik Mustafa), i cili, natyrisht se do ta përkrahte gazetarin e redaksisë së vet, por sigurisht që s’do ta merrja çmimin po të mos i kishin lexuar kolumnat e mia edhe anëtarët tjerë të komisionit dhe vlerësimi ka qenë unanim. Mund të ndodhte që edhe të mos e merrja as sot e kësaj dite. Sigurisht një profesionist nuk duhet ta ketë motiv të fitojë çmime, por ta kryejë punën e tij me ndershmëri. Mirëpo, më tepër se çmimet, vlejnë vlerësimet e publikut. Në këtë kontekst, do të kisha veçuar një mirënjohje tjetër pa bazë materiale, e kjo është kur një magazinë politike maqedonas, para disa vitesh, kishte bërë rangimin e 100 personaliteteve më me ndikim jashtë politikës, ku më kishin përfshirë edhe mua, që ishte një valorizim i shkrimeve të mia.
KOHA: Keni botuar disa vepra letrare dhe publicistike. Por, kur flasim për vepër letrare, ju i keni dhënë lexuesit poezinë. Çfarë flasin këto vepra?
DAUTI: Unë mund të flas për veprat letrare të mia vetëm nga këndvështrimi i shtysës dhe kënaqësisë që më japin kur i shkruaj, kurse lexuesi dhe kritika letrare duhet të gjykojë për vlerat e tyre. Me poezinë ndoshta jam më i lidhur emotivisht, ndoshta aty e gjej strehimin shpirtëror, por shkruaj edhe tregime. Veprat për një autor janë si fëmijët, është i lidhur ngushtë për to, ka “investuar” shumë energji për t’i krijuar, por ndryshe nga fëmijët, përkujdesjen e mëtutjeshme ia le lexuesit, i rrëshqasin nga duart. Nga ana tjetër, për një gazetar me afinitete letrare, i cili shpesh i gërsheton stilet, ndonjëherë edhe pa dashur, do të kisha veçuar udhë përshkrimet nga libri “Shqiptarët e Ukrainës”, sepse, siç e kanë vërejtur edhe lexuesit, lexohen me një frymë, si një roman.
KOHA: Vepra juaj poetike ka lajtmotiv ëndrrën. Ka “ëndërr të përdalë”, si bëhet “shartimi i ëndrrës” dhe “a vdes ëndrra”, kjo e fundit mund të lidhet se “vdiq ëndrra e bashkimit të shqiptarëve”?
DAUTI: Tri veprat e para poetike i lidh një gjë: ëndrra. Por, në këtë triptik poetik, ëndrra ndërron formë dhe ajo mund të quhet edhe me tjetër emër, si p.sh. zhgjëndrra (“ëndërr e përdalë”). Sepse në të janë derdhur në vargje shqetësimet e njeriut modern, të individi kundrejt kohës, të kaluarës e të tashmes, tradicionales e modernes, përpëlitjet midis ëndrrës dhe zhgjëndrrës, midis të bukurës dhe të shëmtuarës…Ëndrra herë është ëndërr për jetë të bukur e të idealizuar apo e dëshiruar(ndaj dhe mundohet ta “shartojë”), e herë është ballafaqim me zhgjëndrrën si realitet…Sigurisht që poezia mund ta mbajë në nivelin e amshimit shumë synime të njeriut ose popujve.
KOHA: Shkruani edhe tregime. A mund të pret lexuesi edhe ndonjë roman?
DAUTI: Çdo gjë me kohë…do të kisha thënë. Shumë lexues që i kanë lexuar tregimet e mia, më kanë bërë vërejtje pse disa prej tyre nuk janë shkruar si romane. Ndoshta hapi i ardhshëm krijues do të jetë në atë drejtim.
KOHA: Heronjtë, ikonat, simbolet, kritikët, akademikët dhe shkrimtarët tanë si i shihni?
DAUTI: Ndonëse në fushën e shkencës, artit, letërsisë, gjuhës vlerat tona janë krijuar më vonë se sa lavdet e ngjarjeve historike, prapë se prapë, edhe pse me vonesë shekullore kundrejt disa popujve të tjerë, janë bërë hapa kolosalë, duke tejkaluar kufijtë kombëtarë. Unë nuk besoj në teori të predispozicioneve natyrore, por fakti që i kemi dhënë njerëzimit shumë vlera edhe duke qenë një popull relativisht i vogël, duhet të na bëjë krenar. Por, kur të shikohemi në pasqyrë, duhet parë edhe anët tjera më pak të bukura dhe duhet që përmes elitave tona, të çrrënjosim ato veçori që nuk janë për lavde. Flas për disa fenomene të shoqërive ku jetojmë, fenomene të reja ose të vjetra negative.
KOHA: Keni qenë anëtar i Komisionit të lustrimit. A e arsyetoi veten ligji i lustracionit?
DAUTI: Qëllimi i procesit të lustrimit ka qenë të pengojë ushtrimin e funksioneve publike nga personat që kanë qenë dikur bashkëpunëtorë të shërbimeve ose urdhërdhënës për përndjekjet ideologjike. Fillimi i këtij procesi ka qenë i mbarë, sepse ai nisi me një konsensus të përgjithshëm, por politizimi i tij më vonë e dëmtoi dhe i dha kahe të padëshiruar. E kam shpjeguar në disa intervista dhe në tekste të mia se shoqëria nuk qe e pjekur për këtë proces. Duket sikur është dashur një lustrim sa për sy e faqe, prej të cilit nuk do të dalin në shesh të vërteta të hidhura. Që të marrë kahe tjetër lustrimi, u kujdesën sidomos dy partitë më të madha maqedonase dhe disa qarqe intelektuale e mediale.
KOHA: Keni lindur në një fshat të Shkupit, çfarë flet fëmijëria e juaj e viteve të 70-ta?
DAUTI: Deri në moshën 10-11 vjeçare fëmijërinë e kam kaluar në fshatin Bojanë. Ajo ka qenë si çdo fëmijëri e asaj kohe, midis shtëpish me mure guri pa aspak beton, me kulme me tjegulla të zeza,e koftorë me dru, midis ahurave me qe e lopë, kuaj e gomarë, e dhen në stane, ku ndonjëherë na çonin edhe ne si fëmijë. Nga ajo kohë kur në shkollë shkohej me opinga kujtoj edhe rrëshqitëzat nga mëhalla më e epërme, prej ku dimrave plot borë dhe akull lëshoheshim me shatërnakët e drurit deri në mes të katundit. Ishte një ndjenjë e papërsëritshme, sikundër që janë të papërsëritshëm më dimrat e atëhershëm plot borë. Në Shkup u shpërngulëm me familje në vitin 1972, ku na u desh një kohë adaptimi në mjedisin e ri. Për një “katundar” që vjen në mjedis urban duhej shumëçka për të ndryshuar në jetën e vet dhe më kujtohet që gjyshja na këshillonte që në shkollë të shkonim me kapuç siç i mbanim në katund(ishte mbjellë një mendësi se ai që nuk mban kapuç bëhet ‘shka”!). Kështu dhe bëja një kohë, gjersa një ditë kisha harruar ta heq kësulën(“tërlikun”) dhe isha futur në klasë. Kur më bëri vërejtjen arsimtari i lëndës nëse kisha harruar diçka, m’u kujtua kapuçi dhe u ngashëreva në lot nga inati që më kishte ndodhur kjo. Dhe pastaj nuk e vura më asnjëherë.
KOHA: Familja, mëhalla, katundi, janë pjesa e pa ndarë e jetës tuaj?
DAUTI: Jeta në mëhallë, natyrisht, më interesante ishte në fshat: një dasmë bëhej, e gjithë mëhalla në këmbë, një mysafir vinte, gjithë mëhallën e kishe në odën e mysafirëve. Ato ishin gjëra që kishin kuptim në sytë e një fëmije. Ndoshta shpesh rrinim prapa derës së odës së burrave, ndonjëherë brenda për të dëgjuar muhabete serioze e histori nga pleqtë. Ishin interesante. Në atë kohë në shkollë mësonim edhe ditën e shtunë dhe kur kishte dasmë në katund, shpejt e shpejt ktheheshim në shtëpi për ta lënë çantën dhe për të veshur ndonjë teshë të re dhe dilnim në shesh për të parë “horexhinjtë” që kërcenin mbi tupan. Ato vite nëpër dasma qitej shumë me pushkë dhe ne si fëmijë i mblidhnim gëzhojat, ndërsa prej ndonjë fisheku të paplasur, merrnim plumbin dhe bënim edhe ne një kërsitëse me kokën e shkrepsave. Interesante ishte edhe kur qitnim me “pukallat” prej shtogu. Këtu pjesë e fëmijërisë janë plotë lojëra, si “kukamsheftas”, “duçkat”, “zaupet”, “çeliki”, “mingrat”, qoftë me fëmijët tjerë në mëhallë ose shkollë, qoftë kur shkonim në fushë a mal me bagëti. Ose loja e filxhanëve që e luanin burrat na tërhiqte edhe ne fëmijëve. Në Shkup atmosferën e mëhallës më së shumti e ndjenim në Gazi Babë, ku vite më parë kishte blerë shtëpi njëri nga axhallarët dhe shpesh rrija me javë te ai. Ishte kohë kur nuk kishte ujësjellës gjithkund, nëpër mëhalla kishte nga ndonjë çezmë, ndonjë vetëshërbim a dyqan ku na çonin ne fëmijëve dhe aty e ndjeje atmosferën që ishte pak më ndryshe nga ajo e katundit, për shkak të kallaballëkut të larishtë etnik e gjuhësor. Edhe pas shpërnguljes në qytet, babai ishte kujdesur të mos e shesë “mallin e babës” dhe ne çdo të shtunë e të diel shkonim në katund për t’i punuar arat njësoj sikur të jetonim atje. Sot mallin e katundit na e nxjerrin pikërisht ato disa ara të mbetura, ku shkojmë me vëllezërit çdo të diele, për të ikur nga rrëmuja dhe ajri urban.
© Gazeta KOHA. Të gjitha të drejtat janë të rezervuara.